sábado, 16 de octubre de 2010

UN AÑO DE AÑORANZA, LOLA



Querida Lola:
Un año hace ya de tu partida definitiva de este mundo. Recuerdo intensamente las horas posteriores a tu partida, y, créeme, no me siento angustiado o fuera de sí. Emitías una emotiva y serena calma en tu rostro durante todas las horas que te velamos. He regresado a veces a estos instantes cuando me daba algún bajoncillo pensando en ti, para salir reconfortado y sereno. Viviste la vida con intensidad, acumulando vivencias VITALES y apurando los minutos al lado de ese magnífico hombre que es Agustí. Te enfrentaste a la muerte con un señorío digno de imitar, de frente y agarrándola por los cuernos valientemente. Ella te reclamó, supiste que tu camino había finalizado y sencillamente tú acudiste, sabiendo que eso era una decisión personal. ¡Glup! ¡Es más fácil contarlo que sentirlo!
Un año que ha pasado volando. Un año en el que se nos ha hecho difícil y lastimoso no sentir tu voz cascada y peculiar que nos enviaba a freír espárragos y a tomar por culo tantas veces. Un año sin ver tus andares cansinos por tu ahora remodelada casa. Un año sin seguir tus consejos herbales para remediar nuestros maltrechos cuerpos. Un año sin participar en comilonas y fiestas donde eras siempre la mejor salsa. Un año sin proyectos, un vacío irreparable y…un año de nostalgia eterna. ¡Duro, jodidamente duro!
Si algo se me ha quedado de ti, es a no caer en melodramas que no conducen a ningún sitio y que estancan el alma. He aprendido a seguir en la brecha de la vida y a echarle dos pelotas para seguir adelante. La ocasión de vivir es única e irrepetible. Nos hemos juntado para celebrar tu cumple y en otros eventos amigables. Creo que eso es lo que tú hubieras hecho. Celebrar tu ausencia con la vida a la que tú tanto amabas.
Déjame que te haga un guiño y sea cómplice de tus ideales republicanos. Déjame que te haga este pequeño regalo emotivo y que sirva como un homenaje a una gran mujer como tú lo fuiste. Te adjunto el famoso himno de Riego, himno que caracterizaba tu móvil como único entre todas las melodías “móviles”. Siempre que lo oigo, lo asocio a ti y a las caras de desconcierto entre aquellos que no estaban familiarizados con este forofismo tuyo republicano: los militares del Jeni (escenas históricas), comidas en tu casa con diferentes grupos de conocidos (hilarante), cursillos de Protección Civil (sublime)… toda una sutileza que nos recordaba tu inconformismo atronador y melodioso con la realidad circundante. ¡Olé tu ovarios y tu alegría de vivir!
También te dedico este poema de Mario Benedetti, para que Agustí lo sienta intensamente.
“Porque te tengo y no
porque te pienso
porque la noche está de ojos abiertos
porque la noche pasa y digo amor
porque has venido a recoger tu imagen
y eres mejor que todas tus imágenes
porque eres linda desde el pie hasta el alma
porque eres buena desde el alma a mí
porque te escondes dulce en el orgullo
pequeña y dulce
corazón coraza
porque eres mía
porque no eres mía
porque te miro y muero
y peor que muero
si no te miro amor
si no te miro
porque tú siempre existes dondequiera
pero existes mejor donde te quiero
porque tu boca es sangre
y tienes frío
tengo que amarte amor
tengo que amarte
aunque esta herida duela como dos
aunque te busque y no te encuentre
y aunque
la noche pase y yo te tenga
y no.
-Mario Benedetti
De todo CORAZÓN
Pepe

martes, 7 de septiembre de 2010

Ara que acaba s´estiu.

Ens hem tornat a trobar , per alegria meva, tots els de la colla , acabavem de passar ses festes de Sant Bartomeu i varem decidir una mica rapit anar a sa Nitja , pero que bé que m´he trobat, no puc descriure s´il.lusió que en feia tornar a sortir tots junts. Bé haig de fer un comentari apart a na Marga , per tot lo que ha patit en ses festes i encara no està del tot bé mereix el meu reconeixament, ca seva ha estat de fa uns anys cap aqui sa posada de ses festes, que estavem cansats a ca na Marga i en Nofre mus trobam, que els al.lots tenen set a ca na Marga i en Nofre hi ha aigua fresca....Pero aquest any es destí en tenia una de ben preparada sa punyetera fisura aquesta maleida que t´ha donat la tabarra totes ses festes la recordarem segurament molta d´estona, encara no entenc com podies fer bona cara quan noltros veniem a ca teva i tú no podies més de mal, bé de voltros ja no m´estranya res, sou d´aquestes persones que ja no en queden, per tant a disfrutar-les al.lotes!.
Després de patir una calor de campeonat els dies 23 i 24 i que na Júlia aquest any jo crec que li va anar millor que l´any passat amb es cavall, com he dit es principi varem decidir anar a sa Nitja, ho sent per en Tomeu si fiava d´estar tranquil i tot sol, perque es final vam ser un caramull de gent(bé menys per dormir que vam quedar poquets). Jo ja sabia que aquest estiu era diferent ho havia comentat , pero es que no haviem sortit per res junts ( pero mai es tard), i lo que si tenim tots noltros es ganes de retrobar-nos de fer ses nostres xerradetes cada "cual con su història" fer es menjar junts els al.lots també tenien ganes de veure que es foc estava viu que no s´havia apagat , que noltros es majors eram allà disposats a passar 3 dies molt a gust. Ho vam aconseguir (es sa meva sensació) na Marga tot i no trobar-se bé va venir va posar-se en remull i mira per avont que sembla que es va aliviar un poc, (t´agraeixo molt que vaigiu quedar a dormir) .Na Tere ella i panxa (fiet encara sense mon) també es va portar super bé va anar i venir cada dia, que açó es tenir ganes , per estar en noltros, (l´any que ve haurem de fer torns per cuidar es fiet) es que serà una jugueta per tots no en tenim cap de tant petit, ja quasi no ho recordam (es broma). N´Esmeralda llàstima que vaigi decidir anar a dormir a Ferre, segur que es vespres haguesim tingut ambient , amb ella sempre n´hi ha .

I que me deis de s´excursió a Pregonga de diumengue passat? Quina xalada ! No va esser pagat per res veure es fiets com es tiraven a sa Piscina, bé i els grosos també que en Pere prou estona feia que tenia ganes d´anar-hi. Fins i tot sa petita na marina es va tirar. Pepe tú te "rajaste" que o jo me lo perdi o tú no te tiraste, na Magdalena també va xalar nadant allà, bé tots (es que ara començ a posar noms i despres m´en deixarè i me sabrà greu). Pero que pensau que un´altre vegada hem disfrutat de sa barca d´en Nofre per anar d´aqui i d´allà, es que estic convençuda que sense ells ja no es igual.
Aquesta vegada no va venir en Tomeu i na Esme con la family , ja sabeu en Tomeu de viatge amb el Xavi i na Esme no es trobava del tot bé. Fins i tot crec que en Marc i na Lena a sa seva manera també ho van passar força bé.
Es que allà avont hi ha un bon caliu ençes ja es mal de fer que s´apagui i noltros encara que aquest estiu no ens hem vist gaire quan ho feim es a lo grande.
No fa falta que vus digui que en cada sortida despres de 3 anys encara trop a faltar en Loren , cada vegada pens coses d´aquell darrer estiu que varem fer junts i lo molt que xalaría en noltros, pero em reconforte pensar que posiblement va ser ell que ens va juntar una mica a tots a continuar junts , sempre hem comentat que som un grup ben extrany , cada u te amics diferents ,pero alguna cosa fa que sa colla continui junta i amb bon clima m´atreveix a dir.
Bé avui estic inspirada pero no fa falta cansar a ningú per tant un altre dia continuaré perque avui no ho he posat tot el que teng dins es cap.
Només vull donar-vos ses gràcies a tots per fer-me tant feliç (potser no m´entendreu , pero per jo era molt important fer aquestes sortides.) i al.lotes que açó Déu vulgui que no acabi mai, en definitiva s´encencia de viure radica en que entre noltros en feiem feliços.
Una besada a tots.

Magda

miércoles, 28 de abril de 2010

ÉRASE UNA VEZ UN CUERPO PEGADO A UNA PRÓSTATA

Pues sí, tengo que confesarlo. He de admitir que desde hace varios años, mi próstata y mi cerebro no se llevaban nada bien. Tal era la enemistad que la próstata aprovechó para crecer y crecer en un total descontrol, aprovechando que el cerebro estaba más dedicado a ir solucionando las averías más cotidianas del día a día o a tapar dos fugas importantes: una en la rodilla izquierda recién operada, y la otra buscando un solución a la dichosa piedra que hacía de okupa en su riñón derecho.
El cerebro no se enteró de este desmesurado crecimiento urbanístico, que invadía parcialmente el canal de flujos. Fueron estos mismos los que lanzaron su primer SOS:
-La próstata se está construyendo un adosado sin licencia- arguyeron ante el cerebro- y tapona parcialmente nuestra salida natural al exterior.
- Lo que antes era un canal diáfano, exponente de juventud, flexible y algo juguetón, ahora parece un higo arrugado, sinuoso, acartonado y lleno de obstáculos. Vamos, que es como si estuviésemos atravesando el interior de una montaña,-terminaron de argumentar los flujos-.
Ante tamaña noticia, el cerebro empezó a investigar el asunto y detectó varios fallos graves en el sistema. El flujo antaño alegre y de largo alcance se había convertido en un ridículo espray que regaba profusamente los alrededores de la diana ¡vamos que lograr conseguir un 10 a la primera resultaba una proeza! Comprobó lastimeramente que se cumplía el principio de Pascual: “por mucho que te la sacudas, la última gota siempre irá al calzoncillo”, incluso no una gota, sino una cuadrilla de ellas. Se dio cuenta que el cuartito se había convertido en un lugar importantísimo de la casa, hasta el punto de colocarse no muy lejos de él cuando iba de viaje o visitaba otras casas, y ser un asiduo conocedor de todos los cuartitos por allá donde pasaba.
Tales fallos ya no podían considerarse como simples despistes. Así que el cerebro viéndose impotente para controlar la situación, acudió a un afamado especialista, de nombre Repetto, quien dictaminó que semejante infracción urbanística debía resolverse por el método expeditivo: derribo inmediato. Para ello contaba con una poderosa arma: un láser verde de última generación. El cerebro asintió y ordenó el derribo y el pago de la multa correspondiente. Comenzó la operación. Introdujo el arma por la salida de flujos y no muy lejos de ella se topó con el muro infractor. De varios disparos verdes consiguió volatilizar el tapón carnoso y devolver al tamaño normal el canalillo.
Como multa el cerebro impuso a la próstata rebelde a un mes de litronas de agua diarias, otro mes de cese de actividades placenteras y dos meses de paro laboral, con la consiguiente advertencia de no volver a reincidir, so pena de borrarla de la faz de la tierra.
Y colorín colorado, así amigos y amigas, es como este cuento acaba con un final feliz.
Pepe
Abril 2010

jueves, 18 de febrero de 2010

LOS RUMBOS DE LA VIDA, AMADO QUIM

No pensé nunca que ahora estaría penando por tu desaparición. Esta turbación no formaba parte de mis planes. El flujo de la vida con sus dinámicas de creación y desaparición, me ha pillado de sorpresa como a la mayoría que te conocíamos. Sencillamente no me puedo creer que nuestros rumbos no puedan coincidir en el intrincado mar de nuestras existencias. Mi mente se resiste a pensar que, a partir de ahora, solamente estarás en los recuerdos, almacenados en algún lugar de mi mente, de donde te tendré que evocar para dulcificar mi pena.
¡Mi amado Quim!, ¡Nuestro entrañable Quim!, ¡”Il capitano” por excelencia! ¡Qué recuerdos tan vívidos e intensos guardo de ti! Bastaron dos magníficos años de convivencia profesional para darme cuenta de tu grandiosa dimensión humana. Coincidieron con mi llegada a Menorca, a una isla en la que todo me era nuevo y en la que tenía un reto personal de vida por superar. Tengo que decirte que fuiste una de las personas que más me ayudaron a integrarme y a amar apasionadamente este precioso trocito del mundo que es Menorca. Recuerdo con emoción que en todas las ocasiones que te visité en Addaia, siempre me hiciste sentir no como un invitado, sino como alguien que participaba de tu vida diaria. ¡Qué paseos más maravillosos en tu coche antiguo conmigo sólo o con los amigos que llevaba! (un día tuve que correr más de ½ hora para buscar gasolina en la cercana gasolinera porque fallaron los cálculos de combustible del insaciable coche) ¡Qué viajes en barca navegando a vela y corrigiéndome el vocabulario marino (yo diciendo cuerda y tú respondiendo que la única cuerda existente es la del reloj…y como estas un mogollón más) Me sigo asombrando de tu cálculo horario exacto con sólo mirar al sol y me emociona recordar que , en vacaciones de verano, lo primero que hacías era quitarte el reloj y ponerte unos gastados pantalones vaqueros cortos. ¡Viva la libertad!
Con tu buen carácter, tu sonrisa siempre pegada al rostro, tus ganas eternas de conversar, tu interés por mi persona y la de los que te rodeaban, siempre más allá de la relación puramente laboral… con todas estas cualidades te has forjado una leyenda tupida de amor a tu alrededor.
Siempre has sabido navegar como un buen patrón por los mares salados de la Tierra, a la vez que ibas corrigiendo rumbos de tus propios mares interiores. Siempre has amado el mar, tu mar, porque también amaste apasionadamente la tierra. Tierra y mar, una dualidad que conforma perfectamente tu persona. Viviste intensamente la vida en la tierra rodeado de los tuyos y de aquellos que nos hicimos tuyos, para gozar de la mar, tu MAR. Ilusiones, proyectos de vida tenían su inicio en la tierra y desembocaban, como ríos caudalosos, en tu querido Mare Nostrum y en los océanos de esta bendita Tierra. Amaste la tierra, a sus gentes y a sus mezquindades y te entregaste generoso a surcar los siete mares en pos de vida y libertad. La mar te daba lo que la tierra no te satisfacía. Quim, para tu último viaje no llevaste brújulas, ni cartas marinas, ni aparejos. Te has presentado ante lo inevitable con la misma integridad con las que viviste.
¡Bendito seas, Quim!, amado capitano y eterno amigo. ¡No sabes lo que agradezco al mar de la vida que nuestros barcos se hayan cruzado! Y aunque hayan tomado rumbos distintos, siempre nos quedará el corazón unido.
Pepe Sánchez, 19 de febrero de 2009

sábado, 30 de enero de 2010

JUBILACIÓN DE NUESTRO QUERIDO LLORENÇ

QUERIDÍSIMO Y ESTIMADO LLORENÇ:

Hace 17 años que nuestras vidas se cruzaron. ¡Bendito encuentro desde entonces! ¡No sabes lo que agradezco a la vida la oportunidad que me ha dado de conocerte! Te guardaré en el recuerdo especial de aquellas personas que me han dejado huella profunda en mi breve paso por este mundo.

En ti siempre he visto algo más que un trabajador asalariado que cumplía con su trabajo diario. La vida me ha dado la oportunidad de conocer a la persona extraordinaria que hay detrás. No eras solamente el CONSERJE, con mayúsculas, o nuestro querido portero. Has sido, y espero que sigas siendo, una maravillosa persona llena de ternura, humanidad y de trato exquisito, cualidades de las que no has hecho gala ni ostentación, sino que fluyen de una manera natural de ti.

Sentiré muchísimo no poder disfrutar de tu compañía diaria. Entrar cada día por la puerta de entrada y buscarte con la mirada para desearte ¡Bon dia! era uno de los pequeños placeres que me alegraba el inicio de un trabajo lleno de retos diarios diferentes. El saber que tú estabas en el centro dispuesto a solucionar la menor pega material siempre me ha dado una seguridad y confianza absoluta. Una ventana que no cierra bien, una silla rota o coja, un baño atascado o con goteras, grifos que no cierran, enchufes, tornillos…una montaña de cosas pequeñas hechas con amor e ingenio acompañado de la delicadeza propia de quien saber acariciar una flor del jardín o podar las plantas sin herirlas para que puedan renacer más verdes y fornidas.

Y por supuesto ¡El rey de las fotocopias! ¡Cuánta paciencia has derrochado con nuestras prisas de última hora por tener las fotocopias en el momento! ¡Cuántas habilidades has desarrollado junto a la multitud de máquinas con las que has trabajado! “¡Por las dos caras, reducidas, a DINA 3 y 250 copias para mañana poder publicar la Revisteta!” te hemos dicho en muchas ocasiones, y tú con una prudente sonrisa te has puesto manos a la obra diligentemente.

Si se escribiesen libros sobre todo lo que has hecho por nosotros y por quienes han pasado por esta escuela a lo largo de 30 años, los libros no cabrían en la biblioteca de Ferreries. Cada libro estaría lleno de pequeñas historias, historias infantiles, de padres, de profesores y de tanta gente que ha convivido en este colegio. En esas historias menudas se entrecruzan las alegrías por los nacimientos de hijos y hermanitos que has compartido con alumnos y profesorado, con las tristes desapariciones de algunos de ellos. Has sabido compartir los dolores de las pequeñas heridas del cuerpo en tu botiquín, con los sinsabores del alma de aquellos y aquellas que han acudido a ti para desahogarse en el reducido espacio de la conserjería. Llorens, durante muchos años, has desarrollado esa labor silenciosa, callada y muchas veces poco valorada, de ser la primera persona que ha hecho la excelente labor de embajador, de dar la cara, de recibir a cualquier persona que se acercase al centro, acompañarla y presentarla. Durante muchos años has sido la cara amable del centro, su mejor tarjeta de visita.

A lo largo de 30 años, los niños y niñas han acudido a ti sabiendo que en ti encontrarían soluciones: desde un encargo de la clase hasta las curaciones del cuerpo, que eran las más fáciles, y las del alma, que son las más complicadas. Y tengo que decir que nosotros, los profesores también hemos acudido a ti buscando siempre soluciones o simplemente para poder disfrutar de unas amenas “xarradetas”, a las que siempre ponías tu pizca de “seny”.

Has acompañado tu buen hacer con unas palabras que solamente de oírlas invitaban al sosiego y a la calma. Siempre, siempre has puesto lo mejor de ti a la hora de curar y aconsejar, y has dado mucho más de lo que las funciones de tu trabajo requerían. Has puesto corazón, amor y ternura. Has dado vida. ¡Nos has dado una auténtica lección de vida y de valores humanos a todos los que hemos disfrutado con tu presencia!

Dicen que una persona se ha realizado en esta vida cuando ha plantado un árbol, ha tenido un hijo y ha escrito un libro. Plantar árboles y tener hijos, está claro que lo has hecho. El libro lo has escrito, no con pluma, sino que lo has cincelado con tu buen hacer y bien estar en todos y cada uno de los corazones de quienes te hemos tratado.

¡Bendito seas Llorens! “¡Homes com tú ja no es fan!”

De todo corazón

Pepe

lunes, 18 de enero de 2010

DESPUÉS DE MESES, LOLA

3 meses ya sin ti, LOLA. 3 meses que han pasado en un suspiro. ¡El paso del tiempo cómo marca, cómo cambia la percepción y la dimensión del dolor y del amor!
He encontrado este breve poema de Martí i Pol que te dedico emotivamente.


Hay un tiempo para sufrir y un tiempo para amar
o, tal vez, sea todo uno y nos engañemos
jugando a la voz y al peligro.

Más allá de nosotros, ¿qué perdura?

¿La roca, el árbol, el viento y este silencio
no morirían si, de pronto, dejáramos
de repetirlos, dóciles, cada día?

Con inmenso cariño, Pepe