jueves, 5 de abril de 2012

viernes, 28 de octubre de 2011

sábado, 16 de octubre de 2010

UN AÑO DE AÑORANZA, LOLA



Querida Lola:
Un año hace ya de tu partida definitiva de este mundo. Recuerdo intensamente las horas posteriores a tu partida, y, créeme, no me siento angustiado o fuera de sí. Emitías una emotiva y serena calma en tu rostro durante todas las horas que te velamos. He regresado a veces a estos instantes cuando me daba algún bajoncillo pensando en ti, para salir reconfortado y sereno. Viviste la vida con intensidad, acumulando vivencias VITALES y apurando los minutos al lado de ese magnífico hombre que es Agustí. Te enfrentaste a la muerte con un señorío digno de imitar, de frente y agarrándola por los cuernos valientemente. Ella te reclamó, supiste que tu camino había finalizado y sencillamente tú acudiste, sabiendo que eso era una decisión personal. ¡Glup! ¡Es más fácil contarlo que sentirlo!
Un año que ha pasado volando. Un año en el que se nos ha hecho difícil y lastimoso no sentir tu voz cascada y peculiar que nos enviaba a freír espárragos y a tomar por culo tantas veces. Un año sin ver tus andares cansinos por tu ahora remodelada casa. Un año sin seguir tus consejos herbales para remediar nuestros maltrechos cuerpos. Un año sin participar en comilonas y fiestas donde eras siempre la mejor salsa. Un año sin proyectos, un vacío irreparable y…un año de nostalgia eterna. ¡Duro, jodidamente duro!
Si algo se me ha quedado de ti, es a no caer en melodramas que no conducen a ningún sitio y que estancan el alma. He aprendido a seguir en la brecha de la vida y a echarle dos pelotas para seguir adelante. La ocasión de vivir es única e irrepetible. Nos hemos juntado para celebrar tu cumple y en otros eventos amigables. Creo que eso es lo que tú hubieras hecho. Celebrar tu ausencia con la vida a la que tú tanto amabas.
Déjame que te haga un guiño y sea cómplice de tus ideales republicanos. Déjame que te haga este pequeño regalo emotivo y que sirva como un homenaje a una gran mujer como tú lo fuiste. Te adjunto el famoso himno de Riego, himno que caracterizaba tu móvil como único entre todas las melodías “móviles”. Siempre que lo oigo, lo asocio a ti y a las caras de desconcierto entre aquellos que no estaban familiarizados con este forofismo tuyo republicano: los militares del Jeni (escenas históricas), comidas en tu casa con diferentes grupos de conocidos (hilarante), cursillos de Protección Civil (sublime)… toda una sutileza que nos recordaba tu inconformismo atronador y melodioso con la realidad circundante. ¡Olé tu ovarios y tu alegría de vivir!
También te dedico este poema de Mario Benedetti, para que Agustí lo sienta intensamente.
“Porque te tengo y no
porque te pienso
porque la noche está de ojos abiertos
porque la noche pasa y digo amor
porque has venido a recoger tu imagen
y eres mejor que todas tus imágenes
porque eres linda desde el pie hasta el alma
porque eres buena desde el alma a mí
porque te escondes dulce en el orgullo
pequeña y dulce
corazón coraza
porque eres mía
porque no eres mía
porque te miro y muero
y peor que muero
si no te miro amor
si no te miro
porque tú siempre existes dondequiera
pero existes mejor donde te quiero
porque tu boca es sangre
y tienes frío
tengo que amarte amor
tengo que amarte
aunque esta herida duela como dos
aunque te busque y no te encuentre
y aunque
la noche pase y yo te tenga
y no.
-Mario Benedetti
De todo CORAZÓN
Pepe

martes, 7 de septiembre de 2010

Ara que acaba s´estiu.

Ens hem tornat a trobar , per alegria meva, tots els de la colla , acabavem de passar ses festes de Sant Bartomeu i varem decidir una mica rapit anar a sa Nitja , pero que bé que m´he trobat, no puc descriure s´il.lusió que en feia tornar a sortir tots junts. Bé haig de fer un comentari apart a na Marga , per tot lo que ha patit en ses festes i encara no està del tot bé mereix el meu reconeixament, ca seva ha estat de fa uns anys cap aqui sa posada de ses festes, que estavem cansats a ca na Marga i en Nofre mus trobam, que els al.lots tenen set a ca na Marga i en Nofre hi ha aigua fresca....Pero aquest any es destí en tenia una de ben preparada sa punyetera fisura aquesta maleida que t´ha donat la tabarra totes ses festes la recordarem segurament molta d´estona, encara no entenc com podies fer bona cara quan noltros veniem a ca teva i tú no podies més de mal, bé de voltros ja no m´estranya res, sou d´aquestes persones que ja no en queden, per tant a disfrutar-les al.lotes!.
Després de patir una calor de campeonat els dies 23 i 24 i que na Júlia aquest any jo crec que li va anar millor que l´any passat amb es cavall, com he dit es principi varem decidir anar a sa Nitja, ho sent per en Tomeu si fiava d´estar tranquil i tot sol, perque es final vam ser un caramull de gent(bé menys per dormir que vam quedar poquets). Jo ja sabia que aquest estiu era diferent ho havia comentat , pero es que no haviem sortit per res junts ( pero mai es tard), i lo que si tenim tots noltros es ganes de retrobar-nos de fer ses nostres xerradetes cada "cual con su història" fer es menjar junts els al.lots també tenien ganes de veure que es foc estava viu que no s´havia apagat , que noltros es majors eram allà disposats a passar 3 dies molt a gust. Ho vam aconseguir (es sa meva sensació) na Marga tot i no trobar-se bé va venir va posar-se en remull i mira per avont que sembla que es va aliviar un poc, (t´agraeixo molt que vaigiu quedar a dormir) .Na Tere ella i panxa (fiet encara sense mon) també es va portar super bé va anar i venir cada dia, que açó es tenir ganes , per estar en noltros, (l´any que ve haurem de fer torns per cuidar es fiet) es que serà una jugueta per tots no en tenim cap de tant petit, ja quasi no ho recordam (es broma). N´Esmeralda llàstima que vaigi decidir anar a dormir a Ferre, segur que es vespres haguesim tingut ambient , amb ella sempre n´hi ha .

I que me deis de s´excursió a Pregonga de diumengue passat? Quina xalada ! No va esser pagat per res veure es fiets com es tiraven a sa Piscina, bé i els grosos també que en Pere prou estona feia que tenia ganes d´anar-hi. Fins i tot sa petita na marina es va tirar. Pepe tú te "rajaste" que o jo me lo perdi o tú no te tiraste, na Magdalena també va xalar nadant allà, bé tots (es que ara començ a posar noms i despres m´en deixarè i me sabrà greu). Pero que pensau que un´altre vegada hem disfrutat de sa barca d´en Nofre per anar d´aqui i d´allà, es que estic convençuda que sense ells ja no es igual.
Aquesta vegada no va venir en Tomeu i na Esme con la family , ja sabeu en Tomeu de viatge amb el Xavi i na Esme no es trobava del tot bé. Fins i tot crec que en Marc i na Lena a sa seva manera també ho van passar força bé.
Es que allà avont hi ha un bon caliu ençes ja es mal de fer que s´apagui i noltros encara que aquest estiu no ens hem vist gaire quan ho feim es a lo grande.
No fa falta que vus digui que en cada sortida despres de 3 anys encara trop a faltar en Loren , cada vegada pens coses d´aquell darrer estiu que varem fer junts i lo molt que xalaría en noltros, pero em reconforte pensar que posiblement va ser ell que ens va juntar una mica a tots a continuar junts , sempre hem comentat que som un grup ben extrany , cada u te amics diferents ,pero alguna cosa fa que sa colla continui junta i amb bon clima m´atreveix a dir.
Bé avui estic inspirada pero no fa falta cansar a ningú per tant un altre dia continuaré perque avui no ho he posat tot el que teng dins es cap.
Només vull donar-vos ses gràcies a tots per fer-me tant feliç (potser no m´entendreu , pero per jo era molt important fer aquestes sortides.) i al.lotes que açó Déu vulgui que no acabi mai, en definitiva s´encencia de viure radica en que entre noltros en feiem feliços.
Una besada a tots.

Magda

miércoles, 28 de abril de 2010

ÉRASE UNA VEZ UN CUERPO PEGADO A UNA PRÓSTATA

Pues sí, tengo que confesarlo. He de admitir que desde hace varios años, mi próstata y mi cerebro no se llevaban nada bien. Tal era la enemistad que la próstata aprovechó para crecer y crecer en un total descontrol, aprovechando que el cerebro estaba más dedicado a ir solucionando las averías más cotidianas del día a día o a tapar dos fugas importantes: una en la rodilla izquierda recién operada, y la otra buscando un solución a la dichosa piedra que hacía de okupa en su riñón derecho.
El cerebro no se enteró de este desmesurado crecimiento urbanístico, que invadía parcialmente el canal de flujos. Fueron estos mismos los que lanzaron su primer SOS:
-La próstata se está construyendo un adosado sin licencia- arguyeron ante el cerebro- y tapona parcialmente nuestra salida natural al exterior.
- Lo que antes era un canal diáfano, exponente de juventud, flexible y algo juguetón, ahora parece un higo arrugado, sinuoso, acartonado y lleno de obstáculos. Vamos, que es como si estuviésemos atravesando el interior de una montaña,-terminaron de argumentar los flujos-.
Ante tamaña noticia, el cerebro empezó a investigar el asunto y detectó varios fallos graves en el sistema. El flujo antaño alegre y de largo alcance se había convertido en un ridículo espray que regaba profusamente los alrededores de la diana ¡vamos que lograr conseguir un 10 a la primera resultaba una proeza! Comprobó lastimeramente que se cumplía el principio de Pascual: “por mucho que te la sacudas, la última gota siempre irá al calzoncillo”, incluso no una gota, sino una cuadrilla de ellas. Se dio cuenta que el cuartito se había convertido en un lugar importantísimo de la casa, hasta el punto de colocarse no muy lejos de él cuando iba de viaje o visitaba otras casas, y ser un asiduo conocedor de todos los cuartitos por allá donde pasaba.
Tales fallos ya no podían considerarse como simples despistes. Así que el cerebro viéndose impotente para controlar la situación, acudió a un afamado especialista, de nombre Repetto, quien dictaminó que semejante infracción urbanística debía resolverse por el método expeditivo: derribo inmediato. Para ello contaba con una poderosa arma: un láser verde de última generación. El cerebro asintió y ordenó el derribo y el pago de la multa correspondiente. Comenzó la operación. Introdujo el arma por la salida de flujos y no muy lejos de ella se topó con el muro infractor. De varios disparos verdes consiguió volatilizar el tapón carnoso y devolver al tamaño normal el canalillo.
Como multa el cerebro impuso a la próstata rebelde a un mes de litronas de agua diarias, otro mes de cese de actividades placenteras y dos meses de paro laboral, con la consiguiente advertencia de no volver a reincidir, so pena de borrarla de la faz de la tierra.
Y colorín colorado, así amigos y amigas, es como este cuento acaba con un final feliz.
Pepe
Abril 2010

jueves, 18 de febrero de 2010

LOS RUMBOS DE LA VIDA, AMADO QUIM

No pensé nunca que ahora estaría penando por tu desaparición. Esta turbación no formaba parte de mis planes. El flujo de la vida con sus dinámicas de creación y desaparición, me ha pillado de sorpresa como a la mayoría que te conocíamos. Sencillamente no me puedo creer que nuestros rumbos no puedan coincidir en el intrincado mar de nuestras existencias. Mi mente se resiste a pensar que, a partir de ahora, solamente estarás en los recuerdos, almacenados en algún lugar de mi mente, de donde te tendré que evocar para dulcificar mi pena.
¡Mi amado Quim!, ¡Nuestro entrañable Quim!, ¡”Il capitano” por excelencia! ¡Qué recuerdos tan vívidos e intensos guardo de ti! Bastaron dos magníficos años de convivencia profesional para darme cuenta de tu grandiosa dimensión humana. Coincidieron con mi llegada a Menorca, a una isla en la que todo me era nuevo y en la que tenía un reto personal de vida por superar. Tengo que decirte que fuiste una de las personas que más me ayudaron a integrarme y a amar apasionadamente este precioso trocito del mundo que es Menorca. Recuerdo con emoción que en todas las ocasiones que te visité en Addaia, siempre me hiciste sentir no como un invitado, sino como alguien que participaba de tu vida diaria. ¡Qué paseos más maravillosos en tu coche antiguo conmigo sólo o con los amigos que llevaba! (un día tuve que correr más de ½ hora para buscar gasolina en la cercana gasolinera porque fallaron los cálculos de combustible del insaciable coche) ¡Qué viajes en barca navegando a vela y corrigiéndome el vocabulario marino (yo diciendo cuerda y tú respondiendo que la única cuerda existente es la del reloj…y como estas un mogollón más) Me sigo asombrando de tu cálculo horario exacto con sólo mirar al sol y me emociona recordar que , en vacaciones de verano, lo primero que hacías era quitarte el reloj y ponerte unos gastados pantalones vaqueros cortos. ¡Viva la libertad!
Con tu buen carácter, tu sonrisa siempre pegada al rostro, tus ganas eternas de conversar, tu interés por mi persona y la de los que te rodeaban, siempre más allá de la relación puramente laboral… con todas estas cualidades te has forjado una leyenda tupida de amor a tu alrededor.
Siempre has sabido navegar como un buen patrón por los mares salados de la Tierra, a la vez que ibas corrigiendo rumbos de tus propios mares interiores. Siempre has amado el mar, tu mar, porque también amaste apasionadamente la tierra. Tierra y mar, una dualidad que conforma perfectamente tu persona. Viviste intensamente la vida en la tierra rodeado de los tuyos y de aquellos que nos hicimos tuyos, para gozar de la mar, tu MAR. Ilusiones, proyectos de vida tenían su inicio en la tierra y desembocaban, como ríos caudalosos, en tu querido Mare Nostrum y en los océanos de esta bendita Tierra. Amaste la tierra, a sus gentes y a sus mezquindades y te entregaste generoso a surcar los siete mares en pos de vida y libertad. La mar te daba lo que la tierra no te satisfacía. Quim, para tu último viaje no llevaste brújulas, ni cartas marinas, ni aparejos. Te has presentado ante lo inevitable con la misma integridad con las que viviste.
¡Bendito seas, Quim!, amado capitano y eterno amigo. ¡No sabes lo que agradezco al mar de la vida que nuestros barcos se hayan cruzado! Y aunque hayan tomado rumbos distintos, siempre nos quedará el corazón unido.
Pepe Sánchez, 19 de febrero de 2009

sábado, 30 de enero de 2010

JUBILACIÓN DE NUESTRO QUERIDO LLORENÇ

QUERIDÍSIMO Y ESTIMADO LLORENÇ:

Hace 17 años que nuestras vidas se cruzaron. ¡Bendito encuentro desde entonces! ¡No sabes lo que agradezco a la vida la oportunidad que me ha dado de conocerte! Te guardaré en el recuerdo especial de aquellas personas que me han dejado huella profunda en mi breve paso por este mundo.

En ti siempre he visto algo más que un trabajador asalariado que cumplía con su trabajo diario. La vida me ha dado la oportunidad de conocer a la persona extraordinaria que hay detrás. No eras solamente el CONSERJE, con mayúsculas, o nuestro querido portero. Has sido, y espero que sigas siendo, una maravillosa persona llena de ternura, humanidad y de trato exquisito, cualidades de las que no has hecho gala ni ostentación, sino que fluyen de una manera natural de ti.

Sentiré muchísimo no poder disfrutar de tu compañía diaria. Entrar cada día por la puerta de entrada y buscarte con la mirada para desearte ¡Bon dia! era uno de los pequeños placeres que me alegraba el inicio de un trabajo lleno de retos diarios diferentes. El saber que tú estabas en el centro dispuesto a solucionar la menor pega material siempre me ha dado una seguridad y confianza absoluta. Una ventana que no cierra bien, una silla rota o coja, un baño atascado o con goteras, grifos que no cierran, enchufes, tornillos…una montaña de cosas pequeñas hechas con amor e ingenio acompañado de la delicadeza propia de quien saber acariciar una flor del jardín o podar las plantas sin herirlas para que puedan renacer más verdes y fornidas.

Y por supuesto ¡El rey de las fotocopias! ¡Cuánta paciencia has derrochado con nuestras prisas de última hora por tener las fotocopias en el momento! ¡Cuántas habilidades has desarrollado junto a la multitud de máquinas con las que has trabajado! “¡Por las dos caras, reducidas, a DINA 3 y 250 copias para mañana poder publicar la Revisteta!” te hemos dicho en muchas ocasiones, y tú con una prudente sonrisa te has puesto manos a la obra diligentemente.

Si se escribiesen libros sobre todo lo que has hecho por nosotros y por quienes han pasado por esta escuela a lo largo de 30 años, los libros no cabrían en la biblioteca de Ferreries. Cada libro estaría lleno de pequeñas historias, historias infantiles, de padres, de profesores y de tanta gente que ha convivido en este colegio. En esas historias menudas se entrecruzan las alegrías por los nacimientos de hijos y hermanitos que has compartido con alumnos y profesorado, con las tristes desapariciones de algunos de ellos. Has sabido compartir los dolores de las pequeñas heridas del cuerpo en tu botiquín, con los sinsabores del alma de aquellos y aquellas que han acudido a ti para desahogarse en el reducido espacio de la conserjería. Llorens, durante muchos años, has desarrollado esa labor silenciosa, callada y muchas veces poco valorada, de ser la primera persona que ha hecho la excelente labor de embajador, de dar la cara, de recibir a cualquier persona que se acercase al centro, acompañarla y presentarla. Durante muchos años has sido la cara amable del centro, su mejor tarjeta de visita.

A lo largo de 30 años, los niños y niñas han acudido a ti sabiendo que en ti encontrarían soluciones: desde un encargo de la clase hasta las curaciones del cuerpo, que eran las más fáciles, y las del alma, que son las más complicadas. Y tengo que decir que nosotros, los profesores también hemos acudido a ti buscando siempre soluciones o simplemente para poder disfrutar de unas amenas “xarradetas”, a las que siempre ponías tu pizca de “seny”.

Has acompañado tu buen hacer con unas palabras que solamente de oírlas invitaban al sosiego y a la calma. Siempre, siempre has puesto lo mejor de ti a la hora de curar y aconsejar, y has dado mucho más de lo que las funciones de tu trabajo requerían. Has puesto corazón, amor y ternura. Has dado vida. ¡Nos has dado una auténtica lección de vida y de valores humanos a todos los que hemos disfrutado con tu presencia!

Dicen que una persona se ha realizado en esta vida cuando ha plantado un árbol, ha tenido un hijo y ha escrito un libro. Plantar árboles y tener hijos, está claro que lo has hecho. El libro lo has escrito, no con pluma, sino que lo has cincelado con tu buen hacer y bien estar en todos y cada uno de los corazones de quienes te hemos tratado.

¡Bendito seas Llorens! “¡Homes com tú ja no es fan!”

De todo corazón

Pepe

lunes, 18 de enero de 2010

DESPUÉS DE MESES, LOLA

3 meses ya sin ti, LOLA. 3 meses que han pasado en un suspiro. ¡El paso del tiempo cómo marca, cómo cambia la percepción y la dimensión del dolor y del amor!
He encontrado este breve poema de Martí i Pol que te dedico emotivamente.


Hay un tiempo para sufrir y un tiempo para amar
o, tal vez, sea todo uno y nos engañemos
jugando a la voz y al peligro.

Más allá de nosotros, ¿qué perdura?

¿La roca, el árbol, el viento y este silencio
no morirían si, de pronto, dejáramos
de repetirlos, dóciles, cada día?

Con inmenso cariño, Pepe

miércoles, 16 de diciembre de 2009

A TU AUSENCIA, LOLA

LOLA, me he metido en la piel de Agustí y he encontrado este poema, al que he parafraseado pensando en estos dos meses de ausencia. Dos meses y parece que fue ayer.Toda una eternidad, Agustí.


Sólo han pasado dos meses y muchas noches
sólo ha sido una fugaz ausencia
sólo ha sido un tiempo sin tu presencia,
¿Acaso no lo sientes?,
¿Acaso no escuchas
los gritos de mi corazón,
o acaso no ves en el agua
el brillo de mis ojos,
o no sientes sobre tu rostro
mis lágrimas caer, tibias, vacías?

Sólo dos meses y parecen dos siglos
he tenido que ser fuerte, reír,
cuando en realidad quiero llorar.

Las noches parecen una eternidad
los días un vasto silencio,
aunque hablo, rio y sueño,
tú estás allí, en mi risa disimulada,
en la inquietud de mis sueños,
y en el llanto que brota de mi alma.

Solo dos meses, pero sabes,
seguiré llorando en silencio, riendo y caminado
porque ahora entendí,
que el amor no se inventa, el amor no engaña,
el amor no hiere, el amor no debe matarnos de
tristeza, el amor es para amarlo,
sé...que este es un adiós.

Desde lo más profundo de mi corazón, Pepe

viernes, 11 de diciembre de 2009

DESPUÉS, LOLA, DESPUÉS

DESPUÉS

Después, cuando los ojos no acaricien
la rosa en su mirar,
cuando el viento no siembre ya el oído
con su rumor de mar,
cuando el cielo en la noche, transgredido
por el silencio astral,
no pueble de murmullo este latido,
mi sueño...¿Dónde irá?
Cuando el miedo no acucie con su ruido
de llanto por llegar
y cese el corazón su ritmo herido
de tiempo y de lugar,
si el hueco de mi ser ya no lo anido,
mi ausencia... ¿Dónde irá?
Si ya con mi canción no soy el río
que llora en el canchal,
si no lleva en su son la voz mi vibro
ni el verso mi anhelar,
si no siento el calor de estar contigo,
si no te puedo amar,
si no eres tú ese dios a que me inclino
Amor... ¿Qué queda ya?

LOLA te dedico este sentido poema que he rebuscado por ahí. Pienso en Agustí leyéndotelo y se me nubla la mirada. Pero creo que es ahora cuando se necesitan estos versos cargados de nostalgia y pesar, para poder ayudar a evacuar, a aliviar esa inmensa pena que oprime el fortachón pecho de tu Agustí querido.
Un sentido beso para los dos
Pepe

jueves, 19 de noviembre de 2009

AUSENCIAS ETERNAS, LOLA

Estos días he seguido leyendo los múltiples escritos y aportaciones en tu blog, Agustí. En todos ellos sobresalen dos grandes conceptos: la dolorosa ausencia de LOLA y el amor elevado al grado sumun. Dos conceptos que tienen su validez y trascendencia en la medida que los sabemos alentar para evitar que no se diluyan en los complicados entresijos de nuestra existencia personal. Dos conceptos que van íntimamente ligados, con ataduras que queremos validar como eternas.
La eternidad y el dolor, dos ideas que nos conmueven cada vez que las oímos o, en este caso, que nos deja derrumbados al pillarnos de lleno tu súbita desaparición, LOLA. Dos dolorosos latigazos directos a nuestros corazones. Restañar estas profundas llevará su tiempo. ¡Maldito tiempo, que nos viene marcado de antemano desde esa eternidad de la que presumiblemente creemos que procedemos y a la vamos derivando en nuestro lento navegar de la vida!
Conceptos de eternidad fundidos con dolor y amor eternos no dejan de ser unos sentimientos que nos ennoblecen y subliman nuestra existencia. Conceptos que chocan con nuestra mínima existencia terrenal, relegada a unos años minúsculos ¡Una gota de agua en la inmensidad de los océanos, una partícula de aire en la atmósfera terrestre, un planeta minúsculo en la infinitud del Universo! Suena a ridículo, y aquí está la magnificencia de nuestro pensamiento: querer asemejarnos a estas inmensidades, ponernos mínimamente a su altura.
Sinceramente LOLA, creo que necesitamos vivir de estas ilusiones para alimentar las esperanzas de nuestras efímeras vidas. Sinceramente creo que seguimos siendo una manifestación prodigiosa de la energía que rige el Universo. Una energía capaz de almacenar y aunar en sí misma materia y espíritu, razón y sentimientos. Una energía que nunca se destruye, solamente se transforma, como dice el sabio. Una energía que vuelve al círculo eterno (otra vez esta palabra) de lo material y lo anímico.
LOLA, sencillamente te nos has ido al seno de donde procedemos, te has reincorporado al ciclo conjunto de vida y muerte, nacimientos y ausencias. Tus cenizas son el único recuerdo material de ti, cenizas que cuando se incorporen definitivamente a la tierra, alimentarán con su energía, aparentemente inánime, a otros seres vivos dándoles una nueva oportunidad de renacer.
Nada es eterno, hasta el Universo tiene fecha de caducidad. Nada es eterno LOLA, ni el amor ni el dolor. La eternidad queda atrapada en la cortedad de nuestra existencia terrenal.
Con inmenso cariño, Pepe.

miércoles, 4 de noviembre de 2009

NOSTALGIAS OTOÑALES, LOLA

LOLA, hoy me he re-emocionado al escuchar por centésima vez la canción del blog Lágrimas en el cielo y a la vez contemplar la tarde lánguida, propias del otoño menorquín y de tantos sitios. Todo el ambiente exterior invita a la nostalgia, al recogimiento en sí mismo, a rumiar los sentimientos. Me acordé de los poemas de Martí i Pol, y …¡voilé! ¡Siempre hay un poema cuando uno lo necesita!. Te lo dedico a ti, LOLA y por supuesto a ti Agustí, magnífico amigo.
Cuando he releído el poema, me he imaginado a mí mismo en la misma situación por la que tú Agustí, estás pasando, y…¡leches! Se me ha hecho un nudo en el corazón. No estoy preparado para ningún adiós definitivo todavía. Sin embargo me doy cuenta que si aún continuo es porque tengo que seguir diciendo a mucha más gente que la quiero, que cuento con ella, y…en definitiva, que me queda un camino amoroso por recorrer que lo he de trazar cada día, aunque los nubarrones del alma lo oscurezcan.
Agustí, amigo, largo y doloroso será el trecho que te queda hasta pasar este bache tortuoso. Después se dulcificará paulatinamente, y la trocha dejará paso a la senda, y ésta a un camino cada vez más ancho, más fácil. Agustí, hay un mogollón de amigos que sin que te des cuenta va recorriendo el camino paralelamente al tuyo y que te pueden echar una mano cuando las fuerzas te fallen.
Un sentido y emocionado abrazo, Pepe

Tarde

Todo es diferente ya cuando agitas la mano
para decirme alguna cosa y adiós
en el momento mismo en que el tren comienza a partir.
Entonces me doy cuenta de que estoy solo en el andén,
solo en medio de la gente que no se conmueve
al ver cómo te me alejas.
Y ahora pienso
que este adiós no es igual a los otros,
que no volverás nunca y, sin embargo,
no he dejado de amarte.
Ves?, es fácil
perderse, ocioso, por viejas avenidas
con arena de recuerdos, y cansarse
intentando caminar cuando queda la presencia áspera
de un tiempo al que un solo gesto ha hecho un estorbo.
Tan profunda, la clara quietud de tus ojos
no es más viva que esta
tarde que ahora reanudo
un tanto nostálgico porque tú te me alejas.

DE PROFUNDIS, LOLA

Rebuscando, rebuscando, me ha venido la inspiración de este viejo salmo que en el ceremonial cristiano evoca esperanza en un día tan negro como es un 2 de noviembre.
Lo he parafraseado dedicándote un homenaje a ti, Agustí, que a buen seguro estarás gritando desde lo hondo de tu alma, de tu interior, estos y otros pensamientos.
¡Ánimo Agustí! Es lo que Lola te está susurrando quedamente cada día.
Con inmenso cariño, Pepe

DE PROFUNDIS, LOLA
Desde lo hondo a ti acudo, Lola;
Lola, escucha mi voz
estén tus oídos atentos
a la voz de mi súplica.
Si llevas cuenta mis penas, Lola,
¿quién podrá resistir?
Pero de ti procede el ánimo,
infúndelo en mi interior.
Mi alma te aguarda, Lola,
espero confiado tus palabras;
mi alma te aguarda Lola,
más que el centinela la aurora.

sábado, 31 de octubre de 2009

AUSENCIAS ELOCUENTES, LOLA

LOLA querida:
No soy muy dado a celebraciones de días de difuntos ni nada que se le parezca. Soy de tu opinión que es aquí, en esta Tierra donde se mezclan los conceptos tan manidos por los humanos de Cielo e Infierno. Conceptos que han llevado a la desgracia a más de una persona y a la felicidad a otras. Sigo creyendo contigo que se nos ha regalado un tiempo precioso, para vivirlo con estos sentidos limitados y con los achaques que el cuerpo va generando con los años. Sigo creyendo que, a pesar de las inevitables partidas de las personas hacia nuestro origen cósmico,como ha sido la tuya, necesitamos agarrarnos al rastro que tú has dejado en cada uno de nosotros. Rastro amoroso, ahora muy fuerte, y que con el tiempo se irá desvaneciendo, dejando la esencia verdadera que solamente aquellos más próximos a ti sabrán seguir entre la marabunta de este aturdido mundo.
Te dedico esta poesía de Martí i Pol, parafreseada una vez más en tu nombre, y dedicada a Agustí en tu honor, para que el duelo sea un poco más llevadero.
Con un inmenso cariño, Pepe

LLETRA A LOLA
Em costa imaginar-te absent per sempre.
Tants de records de tu se m'acumulen
que ni deixen espai a la tristesa
i et visc intensament sense tenir-te.
No vull parlar-te amb veu melangiosa,
la teva mort no em crema les entranyes,
ni m'angoixa, ni em lleva el goig de viure;
em dol saber que no podrem partir-nos
mai més el pa, ni fer-nos companyia;
però d'aquest dolor en trec la força
per escriure aquests mots i recordar-te.
Més tenaçment que mai, m'esforço a créixer
sabent que tu creixes amb mi: projectes,
il•lusions, desigs, prenen volada
per tu i amb tu, per molt distants que et siguin,
i amb tu i per tu somnio d'acomplir-los.
Te'm fas present en les petites coses
i és en elles que et penso i que t'evoco,
segur com mai que l'única esperança
de sobreviure és estimar amb prou força
per convertir tot el que fem en vida
i acréixer l'esperança i la bellesa.
Tu ja no hi ets i floriran les roses,
maduraran els blats i el vent tal volta
desvetllarà secretes melodies;
tu ja no hi ets i el temps ara em transcorre
entre el record de tu, que m'acompanyes,
i aquell esforç, que prou que coneixes,
de persistir quan res no ens és propici.
Des d'aquests mots molt tendrament et penso
mentre la tarda suaument declina.
Tots els colors proclamen vida nova
i jo la visc, i en tu se'm representa
sorprenentment vibrant i harmoniosa.
No tornaràs mai més, però perdures
en les coses i en mi de tal manera
que em costa imaginar-se absent per sempre.

lunes, 26 de octubre de 2009

LAS CUATRO ESTACIONES DE LA VIDA, LOLA

Miro y remiro las fotos del blog de Agustí. LOLA, no puedo dejar de pensar que ya no te volveré a ver físicamente con estos ojos humanos, que no sentiré tu contagiosa risa, tus acertados comentarios sobre la vida. Se hace difícil no encontrarte cuando abro mi puerta o cuando llego a tu casa. A veces ni me lo creo y pienso que entrarás de nuevo, que me llamarás por teléfono, que seguiremos haciendo planes conjuntos…pienso, pienso y no me lo creo.
El otoño ha llegado a la naturaleza. A primera vista parece la decadencia de la naturaleza, con la lenta agonía de los árboles, la desaparición de los cultivos verdes y frondosos que nos proporcionaban las fértiles huertas cercanas. Hasta el cielo se encabrita y nos suelta sus torrenciales aguas. Hemos languidecido de repente. Todavía seguíamos con las esperanzas puestas en tu paulatina recuperación del verano, cuando tú LOLA te nos has ido en el albor del otoño, con las primeras lágrimas de la naturaleza.
Por si fuera poco, al otoño le sucede el invierno. Se recrudecen los vientos, las lluvias, se desatan temporales y estallan tempestades. Hace frío. Se nos ha enfriado el alma. Nos queda un duro invierno para poder reencontrarte y reencontrarnos entre la ventisca que se nos ha venido encima. Es la época de los silencios íntimos, que como decía el poeta hace que los recuerdos sean más densos, se aposenten y los destilemos para lograr la más pura y amorosa esencia
Por muy duras que sean las condiciones que la vida nos ha impuesto ahora, pienso en lo que pensaba aquel pagés que miraba gozoso a sus campos cubiertos de nieve y sembrados en otoño: “Las plantas crecen p’a dentro”. La aparente dureza externa no hace más que regar, alimentar y hacer crecer más fuerte a la futura planta, a la espera de la primavera.
¡Llegará la primavera para todos nuestros corazones atribulados, llegará! El tibio e incipiente sol calentará la atmósfera y tímidamente los primeros brotes de vida, de esperanza en un futuro prometedor, palpitante, apasionante, vencerán a los miedos y oscuridades del alma atormentada por el gélido azote que hemos acogido temporalmente en nuestro interior. La vida retrobará su pulso y personas y proyectos cobrarán un nuevo significado. El verano completará el ciclo de la vida y nos saturará de vida.
Si hay una foto de tu blog, Agustí que destaca por encima de todas para poder solventar este otoño duro y el invierno cruel próximo es la que tú titulas “El teu somriure”. LOLA nos está diciendo con los ojos, con la sonrisa y con ese gesto suyo tan peculiar aquello de “Venga chatos” A mí me consuela un montón, me anima a seguir. “Venga chatos”
Con inmenso cariño, LOLA
Pepe

domingo, 25 de octubre de 2009

TUS FOTOS, LOLA

Amanda, Agustí, disfrutad de las fotos, de los recuerdos, sentirlos vívidamente hasta abrasar el corazón. Dejar que los rescoldos se apaguen lentamente y avivarlos cuando queráis llorar. Dejad que el tiempo los condense, forme parte de vuestras propias existencias y os ayude a peregrinar sin lastres innecesarios.
Un beso detrás de otro, Pepe




sábado, 24 de octubre de 2009

Descansas, Lola, y cierro los ojos...

Querida Lola, he parafraseado este deliciosos poema de Martí i Pol. Por supuesto que quien lo reescribe es tu querido Gus


Descansas, Lola, y cierro los ojos
para pensarte, para verte. Fuegos lejanos
y músicas y fiestas en tu cuerpo.
El alboroto extraño de los colores
de este verano y el viento que revuelve
los cabellos derramando su claridad.
Cueva y torrente al mismo tiempo, gritaré
tu certeza, la de estos instantes
compartidos, y escucharé el eco
de cada palabra al fondo de mí mismo;
cueva y torrente, repetiré tu nombre
y mis labios te proclamarán
deseo y presencia a la vez.
Tributo de hojas y arena, tiempo y juego
calman la sed del caminante.
Descansas, Lola, y yo descanso en ti,
y te pienso dulcemente, y te veo, y te tengo.


Con inmenso cariño, Pepe

Mi poesia favorita, Lola

Lola, Te dedico mi poema favorito de Martí i Pol especialmente la parte final. Me veo a mi recitándolo y, sobre todo, a Agustí. Espero que sea un rayito de sol en medio de todos los nubarrones que ocultan la felicidad del día soleado. Un beso Gus, y Amanda y otro emocionado para ti, Lolita.

DESPRÉS
No serà falaguer, l'estiu, i la tardor
-saps prou com l'estimàvem-
serà potser en excés melangiosa.
Quan s'escurcin els dies te'm faràs més
present,
perquè el silenci fa més densos
els records, i més íntim el temps
que ens és donat per viure'ls.
A ulls clucs et veuré: tot serà tu
per la cambra, pels llibres, en la fosca.
Després passaran anys i esdevindràs
translúcida
i a través teu estimaré el futur
potser sense pensar-te ni sentir-te.
Arribaràs a ser una part tan íntima
de mi mateix, que al capdavall la mort
se t'endurà de nou quan se m'endugui.

Con inmenso cariño, Pepe

miércoles, 21 de octubre de 2009

EL ALMA VACÍA, LOLA

Cuando el alma se seca,
y no bastan océanos
Cuando se agrieta,
y no hay suficientes bálsamos
Cuando sigue sedienta
y no bastarían los manantiales del mundo
Déjanos llorarte un tiempo,
como si no hubiese consuelo.
Déjanos así hasta vaciar nuestra alma.
Entonces, Lola, ¡Échanos una mano!
Procura aliviarnos con tus consejos,
Échanos alguna bronca de vez en cuando.
Deja que tus recuerdos nos inunden,
aquellos alegres y cariñosos.
Que tu sonrisa alivie las heridas del alma,
Que el resonar de tus palabras nos calmen.
Déjanos redescubrirte
tapada como estás por el velo de lo inmortal.
LOLA, LOLA, LOLA

Con inmenso cariño
Pepe

lunes, 19 de octubre de 2009

Lágrimas de cielo, Lola

Hoy Lola estoy derrumbado, aunque por fuera parezca un cerebro frío y calculador. Me he inspirado, o me has inspirado, tanto da, en la canción de Eric Clapton, Tears in Heaven, canción melódica y tierna que el cantante dedicó a su hijito fallecido trágicamente mientras jugaba.
La he sentido esta noche muy dentro. La he necesitado escuchar montón de veces. Necesito reblandecerme un poco y llorar interiormente, en silencio, sin que nadie me vea...es un dolor personal que no quiero compartir con nadie, solamente contigo, LOLA. Si alguien me lee me entenderá
Con inmenso cariño, LOLA
Pepe

domingo, 18 de octubre de 2009

La Natura de duelo

Hoy acaba de llover un poquito, no mucho, lo suficiente para dejar su testimonio de paso. La Natura llora también un poco, sin escándalo, la desaparición de Lola.
El viento sigue soplando con fuerza, dando sus últimos coletazos a una semana movidita y ventosa. Es otra manera de gemir, pero esta vez con más virulencia, porque nuestra Lolita ya no está con nosotros.
Con MUCHO CARIÑO, LOLA
Pepe

sábado, 17 de octubre de 2009

CON EL CORAZÓN EN LA MANO, LOLA

Permíteme, que hoy, en tu despedida final de esta tierra a la que tanto amabas, nos hayamos salido un poco de tu guión previsto y te hayamos hecho un pequeño y merecido homenaje. Sencillamente con nuestra presencia silenciosa ya basta para honrar debidamente tu memoria. Aunque no eras amiga de flores, sembraremos en tu jardín unas cuantas en tu memoria, para poder seguir alimentándote, viéndote y cuidándote desde nuestro corazón. Entiéndelo Lola, los que aquí seguimos por ahora, necesitamos seguir identificándote con aquellos objetos a los que te sentías muy ligados, y qué mejor que tus ramells queridos que susurran continuamente tu presencia y que son un rotundo canto a la vida.
LOLA, si hubiera que definirte solamente con dos palabras yo elegiría EXCEPCIONAL y SINGULAR. Creo que es el sentir de todos y cada uno de aquellas personas que se han cruzado en tu vida, y eso, Lola, dice mucho a tu favor. ¿Quién no ha disfrutado de tus chascarrillos y aventuras por esos hospitales y consultas médicas de medio mundo? ¿Quién no se ha sentido reconfortando con las ancestrales recetas medicinales que nos aliviaban los males de nuestros sufridos cuerpos? ¿Quién no ha saboreado con fruición esos manjares de todos los rincones del mundo, que tan minuciosamente nos los describías y nos los hacías paladear?¿Quién no ha soñado con hacer algunos de esos viajes increíbles por todo lo largo y ancho de este mundo y que cual trovadora medieval nos ibas desgranando en las posteriores tertulias caseras?
LOLA, a nadie has dejado indiferente. Esta palabra no es propia de tu diccionario. Fíjate en la cantidad de enfermos agradecidos que han pasado por tus maternales cuidados: aquellos a los que has ayudado a bien morir susurrándoles al oído “ahora puedes seguir tu camino”; aquellos a los que una palabra a tiempo ha curado más que un montón de medicinas; aquellos a los que has enfrentado a su destino con la valentía que se exigía y a tantos y tantos desconocidos que se habrán cruzado en tu camino y que en su momento te dijeron simplemente “gracias Lola”.
Yo personalmente, cuando te conocí por primera vez pasé de la sorpresa a la sonrisa. Cuando te seguí tratando más, me desbordó tu generosidad y tu manera directa de decir sin tapujos las cosas. ¡Nunca me han echado tantas bronquillas como tú y nunca nadie me ha mandado a tomar por culo cada vez que he ido a tu casa! Aunque como dice Agustí, esto ya es opcional.
Déjame, Lola que le diga a Amanda algo que ella sabe ya: que la quieres y la seguirás queriendo, que su Lolita estará con ella allá donde ella la necesite y que tiene por delante toda una apasionante vida por descubrir, con tu ayuda y la de Agustí.
Y, como el buen vino, Lola, me reservo a Agustí para el final. Siempre pensaste que somos polvo de estrellas, mágicamente rellenos de sentimientos, afectos, ilusiones y sobre todo Amor, amor del bueno. De ese Amor, de ese polvo de estrellas enamorado, se ha cubierto Agustín, le has dado sentido a su vida y, ahora que te has ido, teme perderlo. Respóndele que no tenga miedo, que tu presencia se formalizará eternamente y la seguirá descubriendo en el día a día. Dile que sea fuerte, que se apoye en Amanda y, dile que aquí tiene una legión de buenos amigos para ayudarle a encontrar ese rastro luminoso de estrellas que tan generosamente has derramado en esta tierra sobre todos nosotros.
Agustín, Amanda, no sois sólo vosotros dos quienes habéis perdido a un ser querido. Todos hemos perdido algo con su marcha. De todos nosotros juntos depende el poder seguir avanzando como ella lo hubiese querido, so pena de oír en sueños su maldición más cariñosa: “Iros a tomar por culo todos si no disfrutáis de lo que ahora tenéis”
Con un inmenso cariño, Lola
Pepe

martes, 6 de octubre de 2009

EN TU BENDITO RECUERDO, LISSETTE

¡Un año hace ya que nos dejaste para siempre, Lissette! ¿Qué es un año, sino una invención humana para querer controlar un tiempo que nos huye de las manos? El tiempo del corazón no se cuenta igual. La pena y el dolor por tu no presencia sólo sabe de horas nostálgicas pensando en lo que harías ahora y de ratos agobiantes cuando luchan la razón y el corazón, la una diciendo que no volveremos a verte y el otro contestando que no te has ido de nuestra alma. También sabe de momentos dulces, esos momentos que deseamos tener siempre para verte en las fotos, en los vídeos, en las conversaciones de familia o…sencillamente cuando nuestra mente divaga por esos mundos de los sueños, queriendo fantasear viéndote plena de vida y comunicándote con nosotros.
Bueno, Lissette, aunque no lo creas, tus mensajes creo que sí que han sido bien escuchados, o al menos, han llegado a sus destinatarios principales: tu familia.
Verás, a pesar de tu tierna juventud, sigo creyendo que todas las personas que han llegad a este mundo han llegado por algún motivo y se han ido por otro motivo, dejando tras sí un legado más o menos extenso. Tu legado, Lissette, está plagado de sencillez, de dulzura, de emotividad y de sentido positivo de la vida. Los que quedamos aquí somos responsables de saber entenderlo y aplicarlo.
Fíjate bien lo que he visto en tu familia, Lissette, y verás cómo ha habido cambios que yo considero bastantes positivos. Comenzando por tu hermano mayor, Ronny. Ha pasado de la incredulidad y de sentirse que te podía haber demostrado mejor su cariño en vida, a convertirse en todo un hombre, responsable, maduro, al que la insinuación de tu nombre basta para que su cara se le alegre. ¡Has conseguido darle un empujoncito de amor en su vida! Tu hermano de juegos, Cristhian, está hecho un joven seguro de lo que quiere, con muchas ganas de vivir la vida que se abre por delante. ¡Otro empujoncito cariñoso! ¡Has conseguido que tus hermanos despierten a la vida aportando a ella lo mejor que tienen dentro de sí mismos! Tu abuela Luzmila, la de veces que habrá recurrido a ti para pedirte consuelo y la de veces que le habrás respondido en susurros, que solamente los corazones serenos saben escuchar.
Y ahora vienen tu madre y tu padre, Marta y Rolando. ¡Cuántas noches en blanco suspirando por ti! ¡Cuántos ratos cotidianos, de aquellos que solamente saben los padres amorosos, te han echado en falta!: a la hora de preparar tu plato preferido, de escuchar a Hannah Montana, ver tu programa de TV favorito, de ordenar papeles en los que tu revolvías para jugar, de oler la colonia que tú te ponías, de pasear por aquellos lugares especiales del pueblo o de la isla, o, sencillamente de tenerte presente a la hora de comer o sentarte en el sofá contemplándote sin decir nada, solamente contemplándote. Para ellos has derrochado la mayor de tus dulzuras, la mejor de tus sonrisas, la voz más clara diciendo: ¡Papaíto! ¡Mami!, la carcajada más sonora, la mueca más cómplice de tu cara. Les has ayudado a que este primer añito sea más llevadero, y que los años venideros sean de un peregrinar por este mundo más sencillo, sin tantas espinas.
¡Bendita tú, Lissette, que nos has recordado que la vida merece la pena vivirla con un sentido, con una ilusión que nos las tenemos que ir construyendo día a día. Me despido de ti con la preciosa imagen de tu recordatorio, con la misma sonrisa pícara, con la manita diciéndonos simplemente hasta luego y con ese paisaje que te rodea lleno de vida y color.
De todo CORAZÓN
Tu profe querido
Pepe

lunes, 28 de septiembre de 2009

HACE YA DOS AÑOS, AMIGO LOREN

¡Cómo pasa el tiempo, puñetas! La rueda anual del tiempo se ha parado hoy, día 28 de setiembre, un ratito más de la cuenta para recordarnos que hace mucho tiempo, exactamente dos años, nos dejaste silenciosamente.
Parece mentira que hayan pasado ya dos años. Tengo un lío mental con el tiempo de los buenos amigos. A veces me parece que fue ayer cuando te fuiste definitivamente; otras veces te pierdes en la lejanía de la línea del tiempo y, muchas otras, todavía me parece verte aparecer en medio de nuestras tertulias o sacando fotos en alguna de esas hermosas calitas menorquinas a las que tanto te aficionaste últimamente.
Dos años son mucho tiempo y no son nada. En términos humanos, esa fracción de tiempo en la historia del Universo es algo risible. En términos del CORAZÓN, ¡Ay amigo, el querido CORAZÓN!, sigue siendo un tiempo insustituible, un vacío difícil de rellenar.
Pero, por otro lado, me consuela pensar que a toda esta montaña de meses, horas y minutos, se le han añadido unos condimentos especiales: cariñoso recuerdo, ganas de vivir, tu famoso “tira p’alante”, colla unida, esperanza en el futuro, vivir intensamente cada día…Condimentos que hacen más tragadero tu bendita ausencia.
Con la perspectiva del tiempo, se puede decir que especialmente tu querida familia, ha asustado y ahuyentado a la terrible nostalgia, la maldita melancolía, el enclaustramiento, aislarse en sí mismo y, en definitiva, el pesimismo.
Gracias, Loren, gracias, porque seguimos todos siendo hasta el día de hoy, las mismas personas que tú dejaste en vida, con la relación de colla que va madurando en la medida que todos ponemos de nuestra parte lo mejor que tenemos.
Sencillamente Loren, la frase aquella que dice que “el tiempo pone todas las cosas en su sitio”, tiene más vigencia que nunca. Desde la serenidad y la amable perspectiva que deja el inexorable paso del tiempo, desde esta calma tengo que reiterarte que ha sido una gozada el haberme encontrado en la vida contigo.
De todo CORAZÓN
Pepe

martes, 9 de junio de 2009

AC-DC, LOREN

Corriente alterna, corriente continua, dos maneras de que la energía fluya y haga funcionar máquinas, aparatos y demás herramientas inventadas por los hombres para hacernos más sencilla la vida.
Llevaba unos meses en el dique seco, no porque estuviese vacío de seguir comentando cosas y anécdotas mías y de la colla. Más bien me encontraba desganado, con la falsa excusa de no tener tiempo. Me colocaba delante del ordenador con la hoja en blanco y la volvía a cerrar al cabo de poco tiempo, sorprendiéndome a mí mismo de mi falta de fluidez escritora. No será porque no hayan ido pasando cosas, que las ha habido y en abundancia tanto en los miembros de la colla como en mi persona: problemas y preocupaciones del trabajo, enfermedades y lesiones musculares, comidas y reencuentros, alguna excursión, pocas la verdad (se nota que faltas tú como gran instigador y provocador de salidas, reuniones y excursiones). Todavía te recordamos con ese afán vitalista con la que nos esperabas sentado los viernes a las 20 hs en el Balear, comiendo un bocata y aguardando a compartir vida e ilusión, cosas con las que te habías reencontrado a tus 40 añazos y que te volvían a reverdecer tus laureles de tiempos pasados gloriosos.
Pero la asistencia de tu familia al concierto de AC-DC me sacudió por dentro como latigazo. Era el aviso de que no podía quedar indiferente. Todo ello unido a la preciosa carta en el blog de Magda en la que nos da una vez más las gracias por estar ahí, sencillamente por eso. ¡Ay es nada! Magda lo hacemos y lo seguiremos haciendo de todo corazón, por ser vos quien sois y porque tu familia es parte de la nuestra. Lo dijimos una vez y lo corroboramos cada vez que nos juntamos.
Bien, pues tenemos a AC-DC cargando las pilas de vida y energía. Es el AC-DC, Loren, de tus años mozos, que llenaron tu vida, que fueron algo importante en ella y que, cosa de la vida, están llenando la vida de tu familia. Van siguiendo tus huellas, a modo de tierno peregrinaje. Pisan donde tu dejaste tu impronta para seguir reencontrándose contigo, para seguir sintiendo el pálpito anhelante que emanaba de ti, para homenajearte amorosamente, sin lágrimas, sino con vida, y a juzgar por los decibelios de AC-DC, es un vibrante, agudo y estruendoso canto a la VIDA con mayúsculas.
La cosa empezó con Bruce Sprinteen, sigue con AC-DC y ¿Cuál será el próximo homenaje de vida animada?
De todo CORAZÓN
Pepe

lunes, 1 de junio de 2009

Segon estiu sense en Loren

Fa molts de dies que no escrivia , potser ja era hora que tots sapigueu una mica com estic , com han passat aquets darrers mesos, que per altre banda ja ho sabeu de sobres, canvi de casa, tancament de botiga nostra "sa botiga den Loren ", B´un caramull de coses de sensimnentes molt dificils de pair, encara que no ho sembli sa vida segueix, pero potser encara sen fa més dura i més present sa absencia de´n Loren amb molts moments de s nostra vida, i serà aixi crec per molta d´estona.

Hem anat aquets cap de setmana d´acampada a sa Nitja (com ja es tradició) ara es 3 estiu es primer en Loren hi era, (Uf i com va xalar) es segon l´any passat ahir en va recoradr na Marga que no vam quedat a dormir per causa de´ s mal temps, i despres quets any per tant era sa primera vegada que ho feiem sense ell, que dormiriem dins sa caseta sense en Loren. per tant tornam a començar un nou estiu , una noves experiencies que esper siguin molt bones , pero en s´anyorança aquesta que no se´n va, de viure i riure i sentir i patir i tornar a plorar en silenci sa realitat més dura de que en Loren no hi es.
Ahir quan n´Esmeralda va treure es tema de sa seva cosina, que es va morir de cancer no vus penseu que no volia dir sa meva opinio i tant que tenia ganes de dir el que sentia i pensava, pero no vaig poder, (Es que encara que no ho sembli estic en hores baixes ) no tenia forçes per explicar-vos com me sentia despres de 20 mesos sense sa persona estimada. Se´n fa cada vegada més dificil creure que per sempre més serà aixi, (i ara no vus sorprengueu que encara estigui aixi) fan falta moltes hores de pensar de viure de creure de tenir fe, per tornar esser aquella persona que jo era. No vus demenaeu com es que encara no puc fer res sense tenir-lo a ell devant meu, com ahir per exemple(un dia per jo força dificil i mal de passar amb sa seva familia) .
Teng pena molta pena en el cor, i no he fet un dol coherent i no he plorat prou i ara teng ganes de plorar , moltes estones i clar quan xerrant tots junts de sa mort semble que no hi tregui que jo tregui es tema de´n Loren despres de 20mesos, pero no podeu imajinar-vos que per jo els records es fan me´es densos i sen fan més reals cada dia que passa, açó no vol dir de cap manera que no intenti en totes ses meves forçes seguir es nostre ritme com sempre ho hem fet, pero es com si tingues algúna cosa pendent amb jo mateixa, estic fent tot el que puc, pero ara quan veig que ja esteim de ple dins uun altre estiu sense ell, es com si es somni sontinues i un dia potser voldria despertat, i tornar dormir un dia d´acompada amb en Loren (ni que sigui per un dia) voldria fer aquets somni realitat. I despres altre cop torn a despertar i veig que no es complirà, i es despres Esmeralda que surt sa fe que jo teng (sa meva particular), i don Gràcies a Déu per haver estat tant feliç, amb una persona que m éstimava més que ell mateix, estimava més els seus fills, que tot el seu esser. i don gràcies per ser tant afortunada de tenir uns records que mai s´oblidaran i don gràcies de poder ara escriure a uns amics que sempre han esta el meu costat,
i deman a Déu que segueixi el meu costat per fer-me forta , per seguir cada dia lluitant per viure sense en Loren que tot i haver passat 20 mesos no es fàcil, gens facil.
No crec que estigui malament de´s cap , només es que cada dia es un nou pas i no se quan dies fan falta per acostomar-se a viure aixi, (crec que mai).
Esper seguir contant en voltros per viure un nou estiu que altre cop el dedicar´e a ne´n Loren per ell, vindrem d´excursió , per ell anirem a sa platja junts i per ell riure, per els meus fills seguire respirant perque sempre estiguin orgullosos de haver tingut un pare com en Loren , i una mare que no deixará mai que deixin de pensar amb ell ni un sol dia, es mereix açó i més.

Una abraçada a tots.

martes, 6 de enero de 2009

2009, OTRO AÑO NUEVO, LOREN

A veces duelen más los dolores del alma que los del cuerpo. Creo que no falta algo de razón en este dicho popular. Detrás de cada dicho popular se esconde una sabiduría ancestral, fruto de muchos años de experiencia, en lo referente a los males que nos acechan y que, queramos o no, son nuestros compañeros de viaje de por vida.
Con este preámbulo, Loren, he querido resumir lo vivido por mí durante el 2008. Después de tu inesperada partida, ¡hace ya 15 meses!, la vida siguió su cansina rutina a lo largo del 2008. ¡Afortunada rutina que entierra amargos pensamientos y nos refresca y renueva con lo cotidiano, con la vida! Una inesperada operación de rodilla me dejó 5 meses en el dique seco y con algunas secuelas que me impedirán continuar como profe deportivo y que me jubilarán como tutor de primaria.
Cuando me había recuperado mínimamente y había comenzado el curso como tutor con unos alumnos estupendos; cuando la rutina de la colla volvía a enfocar un nuevo curso; cuando me había trazado unas nuevas metas profesionales; cuando empezaba a coger el pulso al nuevo curso escolar; cuando empezaba a conocer en el aula a mis viejos alumnos de las clases de juegos en el patio… justo entonces, la vida me dio otro segundo batacazo: Lissette, una dulce y encantadora niña de 8 años moría de un accidente, accidente que ya narré en otra anterior carta.
No puedo menos que, al echar la vista atrás y salvando las distancias, comparar ciertas similitudes con estas dos súbitas desapariciones. La primera, es que justamente cuando empezábamos a conocernos más, a intimar, a planificar más cosas juntos, la muerte se cruzó en mi camino arrebatándome dos personas estupendas. La segunda, es que detrás de ti Loren y de Lissette, me aguardaba por descubrir unas familias estupendas, unas personas magníficas, dignas de elogio y encomio. Me refiero tanto a los padres y hermanos de Lissette, como a Magda, Júlia, Bosco, Tere y Xim, amén de la colla que se merecen todos y todas un 10.
Me pregunto y me sirve de reflexión la cuestión, el por qué y el para qué y la respuesta a las dos desapariciones la sigo encontrando en tí, Loren: para seguir viviendo intensamente, para no desperdiciar nada del tesoro de vida que tenemos, para sacar de nosotros todo ese buen potencial de cariño, amor, comprensión, dulzura, y por qué no, de paciencia, que de otro modo seguiría escondido en las bodegas de nuestros corazones.
Solamente le pido a este año 2009 no perder la perspectiva del tiempo y de la vida que apareció ante nosotros cuando tú te marchaste y cuando me avisó con la muerte de mi dulce alumna Lissette. Deseo tener fuerzas para poder seguir queriendo a los míos con la misma intensidad e ilusión que cuando asistí al parto de mis dos hijos, dije el sí quiero o veo o hablo con mi madre regularmente.
De todo corazón, Loren
Pepe

lunes, 15 de diciembre de 2008

TE RECORDAMOS CARIÑOSAMENTE, LISSETTE

Aún nos parece temprano para pensar en paz con el espíritu atormentado.
Aún es pronto para no llorar tristemente cuando oímos tu nombre, Lissette.
Aún nos parece precipitado mirar hacia adelante con cierto optimismo.
Aún no nos creemos del todo que haya una luz al final del túnel.
Aún carecemos de respuestas lógicas al porqué de lo que te pasó y cómo lo vivimos, Lissette.
Aún nos cuesta creernos que la calma gane a la tormenta interior.
Aún es pronto para ir dejando que el dolor le vaya ganando la partida a la serenidad de espíritu y, sin embargo, el dolor es el camino que conduce a la meta: la aceptación y la convivencia con la no presencia de nuestra querida Lissette.
Es un camino áspero, duro, lleno de trabas personales que nos ponemos a nosotros mismos para hacerlo más complicado. Lo sencillo es dejarse llevar por el dolor, la angustia y la desesperación. Lo complicado es luchar por mantenerse de pie, por ver a Lissette al final que nos está diciendo que vivamos, que seamos felices, que nos queramos, que no conseguimos nada apartándonos de su luz y metiéndonos en las malezas de nuestros espinosos pensamientos.
“Recordadme en ese instante eterno de alegría cuando estaba con vosotros, cuando os llenaba los corazones, cuando me sentíais a vuestro lado o cuando pensabais en mí si no estaba presente”…Escuchad los susurros que nos hace Lissette al oído. Solamente nos pide estar calmados para poder escucharla, ya que nos habla suavecito. Escuchad lo que nos dice:
-Disfrutar de mis recuerdos, mantenerme en vuestro corazón. No lloréis amargamente. Con el tiempo me iré volviendo transparente y así podréis ver, a través de mí, todo lo que os rodea y que os seguirá dando sentido. Ganarle al pulso a la vida y ser valientes y felices como yo os he visto siempre. Os haré llegar mi fuerza para poder continuar.
-Solamente os digo hasta luego de todo corazón”
De todo corazón tu profe Pepe y de aquellos que se han cruzado alguna vez en el camino de tu vida.
Navidad 2008

jueves, 30 de octubre de 2008

EN EL RECUERDO AMOROSO, LISSETTE

Hay vacíos y vacíos, Lissette.
Vacíos insoportables que no se pueden aguantar...
Tu sonrisa, Lissette, nos ayuda a soportarlos.
Vacíos infinitos, difíciles de llenar...
Tu amor, Lissette, los desborda.
Vacíos amargos, complicados de endulzar...
Tu alegría, Lissette, los colma de miel.
Hay recuerdos y recuerdos, Lissette.
Recuerdos nostálgicos, que nos entristecen...
Tu sonrisa, Lissette, los borra para siempre.
Recuerdos dolorosos, que hieren el corazón...
Tu amor, Lissette, nos cura las heridas.
Recuerdos oscuros, que nos apagan el alma...
Tu alegría, Lissette, nos ilumina el espíritu.
Alma blanca eres tú, querida Lissette
Corazón inocente en este mundo complejo.
Ama y cuida a los que aquí has dejado.
Sólo morirás cuando no vivas en nuestro recuerdo.
El poeta lo ha expresado mejor:
Estarás presente en las pequeñas cosas
y son en ellas en las que pensaré y te evocaré,
seguro como nunca que la única esperanza
de sobrevivir, es amar con suficiente fuerza
para convertir todo lo que tenemos en vida,
y acrecentar la esperanza y la belleza.
Pasarán los años y tornarás translúcida
y a través de ti amaré el futuro.

De todo corazón, tu profe Pepe

miércoles, 8 de octubre de 2008

ORGULLOSO DE SER VOLUNTARIO DE PROTECCIÓN CIVIL

Justo salía de donar sangre cuando me llegó el rumor de la calle de que habían atropellado a dos niñas en la Crtra General. Acudí allí por si hacían falta voluntarios o se podía echar una mano.
El destino me reservaba una desagradable visión: las dos niñas tendidas, inmóviles y los gritos de histeria del padre y hermano mayor. Me identifiqué como voluntario de PCivil y, al acercarme, me di cuenta de la tragedia en toda su magnitud: una niña inconsciente y atendida por el 061 y la otra, un poco más allá, semitapada por una manta térmica. Reconocí al padre enseguida, preso de histerismo, como el padre de mi alumna Lissette, una dulce niña de 8 años, de la que soy su tutor escolar. Me comunican que está muerta y…a partir de aquí me dedico a tratar de reconducir la situación tal y como se me ha entrenado en los cursos de PCivil. Hice lo que pude, me tragué mi llanto, aunque lloré abrazado al padre, y recordé uno a uno, todos los pasos a seguir en estos casos. Apliqué el sentido común y la formación recibida, formación que me ha servido para discernir lo que se debe decir y, sobre todo, lo que no se debe decir ni hacer.
Estoy orgulloso de ser voluntario de PCivil por haber sabido afrontar esta amarga situación. Gracias, gracias, gracias.
Una vida humana es un tesoro que lo vale todo, especialmente para una familia de emigrantes ejemplar a la que la desgracia ha llamado a su puerta de la manera más brutal, arrebatando uno de sus tesoros de vida. En mi caso, me ha quitado un trocito de corazón. Iba a ser el tutor escolar de Lissette por primera vez y me hacía ilusión de estar con ella y los demás, iniciando un curso cargado de ilusiones y proyectos. Con sus 8 años, la vida no le ha dado la oportunidad de continuar más lejos.
Descansa en paz querida Lissette, ya que has muerto feliz e inocente
Tu profe preferido
Pepe Sánchez
Ferreries, octubre 2008

QUERIDÍSIMA LISSETTE

Querida Lissette:
Se nos hace difícil escribirte unas líneas en estos momentos.
Se nos hace difícil pensar que ya no te volveremos a ver.
Se nos hace difícil pensar que no estarás más junto a tu familia.
Se nos hace difícil pensar que ya no volverás a jugar en el colegio con tus compañeros, ni a reírte con las bromas de tus profes o con las de los demás.
Se nos hacen difíciles muchas más cosas, pero cuando nos acordarnos de tu cara y tu sonrisa, ya no vemos las cosas tan difíciles. Nos dulcifica pensar que allá donde puedas estar ahora, en ese otro mundo misterioso, ya no existe ni dolor ni pena ni llanto, y que, para tranquilidad de nuestros espíritus, gozarás de otra existencia.
Solamente nos ha abandonado tu cuerpo, no tu espíritu. Continúas y continuarás con todos nosotros en ese sitio importante donde solamente caben las buenas personas: en el corazón. Te mantendremos viva en el recuerdo, recordando mil y una anécdotas de tu corta existencia. Tu sonrisa simpática, el ser una niña aplicada y muy trabajadora y, sobre todo, ese saber estar bien con tus compañeros de clase te hace ser una chica especial.
Es verdad, que has estado poco tiempo con nosotros, pero ¿A que ha sido muy bonito tenerte a nuestro lado? Por supuesto que tú también has disfrutado de tus amiguitos y amiguitas del colegio y de tu queridísima familia. Eso es lo más importante y de esta forma te queremos recordar.
Ha sido un honor y una alegría el haber podido disfrutar de tu queridísima presencia estos años. Tu recuerdo quedará para siempre en nuestros corazones.
Descansa en paz feliz para siempre, Lissette
Tus profesores y compañeros de colegio


Ferreries, 7 de octubre de 2008
PS: Te lo dedico a ti Lissette, como tutor tuyo, en nombre de todos los profes y alumnos del cole

sábado, 27 de septiembre de 2008

TU LEGADO, LOREN

Tan lejos, tan cerca
Ausencias significativas
Loren, durante este tu primer año ausente de nuestras vidas, (¡qué rápido se ha pasado este año!) hemos aprendido todos algo. Tu muerte no ha sido en vano. El recuerdo en vida de tu existencia te hace grande. No hemos sentido huérfanos y algo tocados en nuestras vidas en mayor o menor grado. Ahora bien, hemos aprendido de ti la continua lección de vida que nos transmitías continuamente. Ese espíritu no ha desaparecido, sino que sigue fortalecido. Podemos decir que es un reto personal en el que cada uno ha aceptado el guante retador y, aquí viene lo bueno, estamos superándolo con buena nota.
Tan lejos, tan cerca
Silencios clamorosos
Espacios de soledad
A cada uno de nosotros ha llegado tu mensaje de muy diversas formas y circunstancias de la vida.
A Tomeu, le ha llegado la paz y serenidad interior que le aguijoneaba continuamente desde aquella última tarde que pasó contigo. Pensó que podía haberte ayudado más. Ha sido después del curso de Primeros Auxilios cuando se ha dado cuenta de todo lo que pasó aquella tarde. Está mucho más feliz y duerme mejor.
A Nofre lo seguirás acompañando a buscar “esclatasangs” (níscalos), espárragos, alcaparras o a acompañándole en sus montajes de acampada, llevando y trayendo trastos continuamente. Seguro que cada día le susurras eso de “Nofre no cambies por nada del mundo, que hombres como tú ya no se fabrican”… ¡y qué razón tienes Loren!
A Pere le sigues llenando las largas horas de música compartida, de silencios significativos y de tertulias de café en el Balear
Tan lejos, tan cerca
Espacios infinitos
Deseos incontables
Sed de calma
A Magda le has ido transmitiendo fuerza, serenidad. Le has dejado explayarse en el llanto oculto en la noche. Le has confortado en esas peticiones secretas que sólo dos enamorados saben transmitirse, sin palabras. Le has ido llenando el corazón de lo que a ti te sobraba: un amor esperanzado, apegado a la vida, que ha sabido hacerse hueco en la desazón y la hiel de tu partida. Ahora, Loren, empieza a derramarse mansa y serenamente, dulcificando el duelo y confirmándola en que el camino que ha elegido después de tu partida es el correcto. ¡Chapó Loren y chapó Magda!
Tan lejos, tan cerca
Alegría serena,
Rumbos nuevos,
Retos de vida,
A todos los demás, incluyendo tu estupendo hermano Bernat&familia (todo un descubrimiento mío personal), tu queridísima cuñada Tere(simpatía desbordante), pasando por Marc, Lena, Marga, Simón, Yolanda, Llucía, Esmeralda, Magda, Nina, Quel y los inolvidables Juniors, a todos, pero que a todos nos has dejado un legado perdurable en el tiempo del que podemos estar orgullosos.
Tan lejos, tan cerca
Esperanzas nuevas
Proyectos ilusionantes
Ansias de vivir intensamente
¡¡¡CORAZONES PALPITANTES!!!
¡¡A VIVIR, A VIVIR!!
De todo CORAZÓN, Loren
Pepe

martes, 16 de septiembre de 2008

MOLT PREST FERÀ UN ANY

Gràcies Pepe , per els teus comentaris tant conmovedors , sempre estas en tot.
Bé, jo només voldria dir-vos a tots els qui d´una manera o altre heu estat el nostro costat durant tot aquest any (semble imposible encara de creure que no tornarem a veure en Loren), que segur que sense voltros no haguesim pogut seguir endevant de sa manera que ho hem fet.
Tota sa colla d´amics aquesta vegada permeteu que doni ses gràcies d´una manera molt especial a ne´s meu cunyat en Bernat (tos el coneixeu) i sa seva dona na Mini, que han estat per jo i els al.lots un gran suport una gran ayuda , sobretot una mostra d´amor cap a noltros, en Bosco sobretot a cercat amb es conco alló que es semblava més a ne´n Loren , cada vegada que a anat a sa caseta seva (Alaior) s´ho ha passat molt bé, estava content de poder jugar amb en Borja i na Mireia (que salada que es aquesta fieta), amb en Borja es dur força bé i ells han fet una petita pinya a sa seva manera, açó t´ho creguis o no Bernat , a fet que en Bosco es trobes millor, encara que es normal (ho ha d´esser per la força) que ell es petit i encara te moltes estones de rebaldia, sobre tot cap a jo, s´enfada a vegades per petites coses, anyora molt son pare , i no sap prou bé com a de treure tot açó que dur a dins, tot s´estiu a dormit amb jo, ara fa dos dies que torna a dormir tot sol, pobret a jo en fa patir molt quan el veig aixi.
De na Júlia que voleu que us digui ja sabeu qui la coneix que es tota una doneta, ella crec que enten més ses coses( no deixe de fer que sigui molt reservada, igual que son pare),uf! i també l´anyora molt, segur que moltes estones el troba a faltar , encara que noltros intentam sempre tots tres junts xerrar amb en Loren es vespres i li contam ses coses com mus van, que feim, que deixam de fer , avont hem anat, que ho pasam bé quan veim que tenim persones que conten en noltros, que anam d´excursió , tantes coses . Pero vus asegur que no es gens fàcil , que estem agraits de tantes coses , pero a la vegada son contradiccions de veure que estem junts, pero en Loren no el veim (jo sempre dic a ne´s fiets que es papa mus veu , que ell mus ajuda, que mus dona forces cada dia per riure per ell, perque estigui orgullos de noltros.)
Per ses festes de Sant Bartomeu va ser tot un caramull de sensasions, jo, molt contenta perque na Júlia sortia per primera vegada de caixera(que guapa damunt es cavall), sabía que era molt important per ella i per en Bosco i jo que es conco Bernat vingues . i aixi ho va fer ,GRACIES BERNAT I MNI. Entre voltros sa meva familia i els amics (que sempre hi son) fau fer que d´aquest dia fos molt especial.
Encara no se ben bé com ha passat casi un any , tot i que cada vespre desde aquell 28 de setembre cap aqui , ens adormim a ca nostra sempre pensant amb es papa, puc dir que estic contenta de tenir els fills que teng de veure que son uns valents que no poden fer més del que ha n fet, que cada cosa que fan i estic orgullosa es fruit del que un dia varem sembrar en Loren i jo, voliem formar persones amb un cor net, pur i que sapiguem apreciar ses coses bones que ens dona aquesta vida, que siguin amics de veritat que s´estimin ses persones de debó,i estic segura que en Loren sigui on sigui ara me està ajudant a seguir amb aquest camí que varem començar junts.
Ja ser que ens queda molt de camí per fer, que encara vindràn moments mals de passar, pero vull creure que podrem un dia entendre com es que en Loren va marxar tant jove.
Uf! m´estic enrrollant potser massa.
Sencillament gràcies a tots perque noltros sabem que d´una manera o altre també heu trobat a faltar en Loren , prou que ho heu demostrat , en tantes situacions hem comprovat com en Loren es feia present enmig de tots, i potser no era es moment de dir res, de xerrar, només amb un silenci a vegades basta.
Una forta abraçada a tots un per un.

Magda

martes, 2 de septiembre de 2008

TORBELLINO DE SENSACIONES, LOREN

Así, como reza el título de este escrito dirigido una vez más a ti y a tu memoria, podría calificarse las intensas emociones vividas durante lo que llevamos de verano. Varias acampadas, la de Cala Mica ya comentada y Cabra Salada, nos pusieron ese sabor agridulce de boca de poder habernos encontrado juntos, convivido como una colla bien avenida, descansar merecidamente del trote veraniego que la isla impone y, poder ver disfrutar a los juniors a sus anchas.
Digo agridulce, y digo bien, porque inevitablemente tú no estabas físicamente con nosotros, pero indudablemente todos te echábamos en falta en diferentes momentos y detalles. Momentos y detalles, que curiosamente, cada uno los ha vivido de una manera personal. Alguno/a habrá recordado tus idas y venidas con la cámara, buscando ese ángulo o momento de vida de mayores y juniors. Otro/a te habrá añorado a la hora del café con tus comentarios y puyas. Quien se habrá acordado más a la hora de despertarse y no verte cerca saliendo de la tienda de campaña…en fin que lo hemos pasado bien, pero…queda ese regustillo amargo de que con tu presencia todavía hubiese sido mejor.
Para completar la lista de sensaciones felices incompletas, como una traca final, quedaban las fiestas de Sant Bartomeu. Las primeras fiestas en las que Júlia se estrenaba como caixera y tú no estabas presente. Una ilusión compartida contigo y con la familia, en las que tú has estado presente mucho, pero que mucho, mucho.
Para empezar, la “buldrafa” o sea, la ropa del caballo, se la regalaste tú. Tengo que decirte, Loren, que la buldrafa estaba impecable y la caixera radiante, con una sonrisa espléndida que no abandonó en ningún momento. Una piña de buena gente rodeó en todo momento a Júlia, a Magda y a Bosco. Tu hermano, cuñada y sobrinos junto con la colla, estuvimos pendientes de tu familia en todo momento.
No he tenido más remedio que emocionarme al contemplar en el DVD que Lito regaló a Júlia. En él se narra visualmente todos los momentos del día de una caixera. Desde el acto de vestirse de caixera en familia, cual torera que sale a lidiar una faena memorable, hasta el jaleo delante del ayuntamiento, todo ha sucedido como siguiendo un guión ya escrito de una película. No se vestía sola, eran muchos los que la rodeaban. ¡ A saber la de pensamientos dirigidos a ti Loren, que se habrán agolpado en cada uno de los presentes! Quiero entender que no botaba sola, eran Nofre, Tomeu , Pere y Bernat los que también botaban con Júlia, quien incansablemente te brindaba cada bote Loren, dirigiendo la guindola hacia el cielo con una sonrisa. ¡Qué hermoso! Se me hace un nudo en la garganta al recordar las palabras de Júlia botando, solamente escuchaba a Bernat que la alentaba una y otra vez a estar magnífica, a disfrutar de la fiesta. ¡Bien por Bernat! Desde aquí un abrazo muy cariñoso para ti Bernat, que estuviste perfecto, metido en todo momento en el jaleo, como nunca lo habrás hecho en tu vida, rindiendo un emotivo homenaje a tu hermano Loren. ¡Chapó!
En fin, la fiesta acabó, la catarsis colectiva que supone una fiesta de un pueblo, llegó a su final, sin ningún accidente para Júlia, con el recuerdo de unas fiestas a las que empezaste amar tardíamente de la mano de Nofre y en las que te hemos tenido presente una vez más.
Una vez más nos toca seguir en esta senda de la vida, aprendiendo a estar sin ti, a punto de cumplirse el primer año de tu ausencia.
De todo CORAZÓN
Pepe

domingo, 29 de junio de 2008

PEDAZOS DE SENTIMIENTOS, LOREN

Me gusta comparar a la colla nuestra como a una pared seca, de esas tan chula que llenan los campos de Menorca, tu isla querida Loren, a la cual empezabas a amar y descubrir desde otro punto de vista. Cada piedra grande se apoya en otra, ésta a su vez en otra y así sucesivamente formando una estructura fuerte que se levanta para deslindar propiedades, impedir el paso del ganado o proteger cultivos. Me gusta pensar que los mayores de la colla somos esas piedras grandes.
No nos olvidemos de las piedrecillas, los peques de la colla o “juniors”. Parece que por su tamaño no juegan un papel importante en la estructura final, y, sin embargo, son la clave de toda pared seca que se precie. Gracias a ellas la estructura se consolida, rellenando los huecos que las imperfectas grandes van dejando. Acaban de dar solidez a la pared, sin ellas no se aguantaría, y se consigue esa maravilla de la ingeniería humana campestre que asombra por su sencillez. Los peques juegan y papel importante en todo este proceso de avance en la vida de la colla. Muchas veces no haríamos según qué planes por nuestra comodidad o apatía. Pero son ellos, en la plenitud de la vida, los que nos empujan y animan constantemente a seguir, a seguir.
¿Por qué te cuento todo esto Loren? Porque tengo delante de mí el último escrito de Magda sobre la excursión a Cala Mica. Toda una maravilla, Magda, de sentimientos expresados de una manera desbordante, serena y cálida. Pedazos de sentimientos rotos en tu interior que se van acumulando y que finalmente se desbordan en una maravillosa carta. Al escribirlos lo único que estás haciendo es ordenarlos para transcribirlos y poner en orden tu caos interior, ese volcán interior de amor que sentías por Loren y que necesariamente debe salir al exterior, ha de entrar en erupción. Muy valiente Magda, y adelante con el lento proceso interior de duelo. Sabes que estamos y estaremos contigo para dulcificarlo si cabe y hacer que la travesía de la vida no sea tan dura.
Tengo también delante las maravillosas fotos que hiciste, Magda. Es como resucitar la perspectiva de Loren, la nitidez, enfoques y temas: paisajes al amanecer y anochecer, aguas puras y cristalinas y, sobre todo, personas, , especialmente los juniors, reforzando así lo que he escrito en párrafo anterior. Los juniors llenos de vida, disfrutando de ella y manifestándola a gritos. Solamente es cuestión de estar ahí y captar esos momentos al igual que las bromas de los mayores y nuestra peculiar manera de estar a gusto.
Aunque parezca que estamos rememorando los paseos y vivencias que tuvimos con Loren el verano pasado, sabemos interiormente que las cosas no serán iguales. Una lucha entre la razón y el corazón al que no queremos dar tregua. Interiormente sabemos que todo lo que hagamos este verano será un pequeño homenaje a ti, Loren. Nos acordaremos inevitablemente de tus idas y venidas con la cámara acuestas, de tus comentarios engrescadores y animosos.
Como dice ese precioso poema de Martí i Pol más o menos…“te irás haciendo traslúcido y gracias a ello podremos ver lo que hay detrás…” Nuestros pedazos de sentimientos también se irán recomponiendo.
De todo CORAZÓN
Pepe

martes, 24 de junio de 2008

PRIMERA ACAMPADA SENSE EN LOREN

Bé es sa meva obligació i a més teng ganes d´escriure sobre sa primera sortidaque vam fer per acampar (aquesta vegada a Cala Mica) sense en Loren, em costa molt dir i pensar sense en Loren, ja ho sabeu tots els del grup, que vau ser allà, una prova força dura aquesta vegada, diria jo potser de ses més dures que he viscut durant aquets quasi 9 mesos sense ell. Vus teng que agrair a tots els que ereu allà que sense voltros no hagues pogut fer-ho,sense na Júlia i en Bosco logicament tampoc. Jo sabia i ser que havia de fer-ho, havia d´experimentar per jo mateixa que faria ses mateixes coses que vam fer tots junts ,pero aquesta vegada no m´ajudaria a preperar ses coses, ell no montaria amb en Nofre i en Pepe , en Pere i tots, es toldos , ell no ajudaria a ne´n Bosco a muntar ses canyes (gràcies Nofre ho fas molt bé). Ell tampoc me diria Magda aquet bikini nou que t´ha comprat na Tere m´agrada, no estas gens malament. No vus podeu imajinar quantes vegades durant aquets dos dies,que he tingut els ulls plens de llàgrimes. me girava , ara a la dreta , ara a l´esquera per veure per avont venia en Loren , per avont sortiria, i diria , venga al.lots que ja som aqui, a xalar que per aço hem vingut (disfrutava tant, prou bé que ho sabeu), no puc voler de cap manera que 9 mesos ja son prou per fer-me a s´idea que no el tornaré a veure , que ara ve es troç més dur diria jo, he de trevessar aquet estiu , i encara no se com ho faré, ara mateix necesit s´ajuda de tots voltros,que ja ser i veig i not que tots esteis molt per jo, per els al.lots, pero heu de creure que no es gens fàcil.que quasi tot es fachada pura, que volia plorar allà a sa platja , volia fer un tro,que mirant ses estrelles allà estirats a sa arena (com em va dir en Bosco segur que es papa ara mus mira) es que precisament perque hem estimat tant i hem estat tant estimats que ara es fa més present aquesta anyorança.
Ho vam passar bé, molt bé fins i tot estones vam riure contar chistes (que en Pere en sap molt), vam nadar , els fillets vam jugar a sa seva illa particular, pero vaig notar que tots en algún moment pensaven amb en Loren , potser ningú ho va dir ,potser es volia evitar passar una mala estona i posar-nos tristos tots junts, no ho ser , pero ser que eres allà Loren se que hi eres que donaves a tots aquella força que necesitavem per seguir endevant. Tampoc es tracta ara de fer un discurs i posar a ningú de mal humor (de cap manera ho voldria), pero jod..., es que en Loren era molt de Loren i no puc fer altre cosa que anyorar-lo molttttttttt, tant que en fa mal el cor, jo no sabia que aço era tant dur , no sabia que s´amor fos a la vegada tant precios, tant important, tant de tot , i a la vegada pogues arribar a fer plorar tant (promet que intenta-re per tú Loren no ser com un flam , que ja ser que a tú mai t´ agradat veure com plor, mai no ho soportaves.).
Vaig fer fotos , moltes fotos com si volgues fer el que ell faría , per cert he fet per tots un Cd que el tingueu de record,(bé l´ha fet na Júlia) el podeu mirar, una , dues vegades ses que volgueu, pero vus avis que no el trobereu, ell no surt a cap foto (com quasi mai), ja ho he fet jo he cercat i cercat i no le trobat, pero si vus hi fixau bé per tot trobareu sa seva sombra, hi era que vus ho dic jo que hi era, sino es aixi, no puc explicar com he pogut fer aquestes fotos , segur que era sa seva sombra que no ens va deixar per res. (bé ara potser ja heu arribat a sa conclusió que estic un poc sonada.) si potser si, jo no ho se , no se res. Només que teng 2 fills preciosos que he de viure, riure , anar d´excursions per ells, per jo i per en Loren .Vull en sa vostra ajuda viure un estiu que serà diferent pero quan arribi es setembre estigui contenta de jo mateixa.Com diu sa poesia que mus va regalar n´Eugeni:

Te´m feràs present en les petites coses
i és en elles que et pensaré i que t´evocaré,
segura com mai que l´ unica esperança
de sobreviure es estimar amb prou força
per convertir tot el que tenim en vida
i acréixer l´esperança i la bellesa.
Passaran els anys i esdevindràs translúcid
i a traves teu estimaré el futur.

de Miquel Marti i Pol

Gràcies Marga per escoltar-me i animar-me.
Grácies Alba per fer costat a na Júlia (li fa falta)
Grácies Nofre per estar tant pendent d`en Bosco.
Grácies Magda per tenir aquesta serenor que em tranquilitza.
Grácies Pere vull que es lligam de sa música el tinguis també amb jo.
Grácies Llucia per ser com ets, sempre trobes un moment per jo.
Grácies Pepe perque jo se que segurament per ses circunstancies entens molt bé que passa a una familia quan es perd el pare i l´espos.
i Grácies estimada germana Tere , ja ho saps ets tot per jo i per els al.lots , no se que fariem sense tú.aixi de senzill.
Tampoc vull oblidar cap dels fillets per res, son s´alegria dés ranxo, ells amb sa seva inocencia pura fan ses coses més fàcils , més normals , com ha d´esser.

Una abaraçada a tots, segur que en Loren deu pensar (veig que no sigui sa darrera sortida , despres d´aquesta n´han de venir més.)

Magda